Η Αποκριά μας έχει εδώ και μάλλον αρκετά χρόνια δύο όψεις, δύο εκδοχές που συχνά τέμνονται:
Η μια αφορά στο παραδοσιακό κομμάτι των Φανών και των γύρω από αυτούς εκδηλώσεων και η άλλη αφορά στο κομμάτι της αποκριάτικης διασκέδασης με την εμπορική της διάσταση, στους δρόμους ή στους χώρους συνάθροισης κοινού …
Η Κοζανίτικη Αποκριά συνολικά ως έθιμο έχει συζητηθεί, αναλυθεί και εκτιμηθεί από ερευνητές, ιστορικούς και λαογράφους, αλλά και πολίτες χωρίς επιστημονικές γνώσεις με βάση τα βιώματά τους.
Ποιος είναι ο γνήσιος εκφραστής της, ποιο είναι το μέλλον της και ποιοι οι άνθρωποι που διατηρούν τον πραγματικό της χαρακτήρα;
Η Αποκριά ανέκαθεν αποτελούσε εκτός από πεδίο κοινής δημόσιας διασκέδασης, ένα πεδίο αντιπαραθέσεων για την προώθηση της, τη διατήρηση της, την προσαρμογή της στις σημερινές συνθήκες, τον περίφημο ετήσιο σχεδιασμό της που παραδοσιακά ξεκινά την Τρίτη μετά την Καθαρή Δευτέρα, την ικανότητα του ΟΑΠΝ να την οργανώνει αξιοπρεπώς, κρατώντας συνεχείς ισορροπίες σε πρόσωπα και συλλόγους που σχετίζονται με αυτή και τόσα, μα τόσα άλλα …
Η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων της πόλης και της ευρύτερης περιοχής συμμετέχει σε κάποια από τα σκηνικά που στήνονται σε δημόσιους ή ιδιωτικούς χώρους, όσο και όταν τους το επιτρέπουν οι συνθήκες που αφορούν στον καθένα.
Από την άλλη, υπάρχει μια μερίδα που αδιαφορεί για το έθιμο, αδιαφορεί για το είδος της διασκέδασης που προσφέρεται τις ημέρες αυτές και αποφεύγει να κυκλοφορεί εκεί και όταν υπάρχει οχλαγωγία και … πανικός.
Η Άλλη Όψη:
Όσα όμως και να γράφονται ή να συζητιόνται ιδιωτικά η δημόσια, αυτό που μένει στον καθένα που επιλέγει να κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες είναι οι εμπειρίες, η διασκέδαση με τρόπο πιο απελευθερωμένο από ότι τον υπόλοιπο χρόνο, το θετικό κλίμα που υπάρχει σχεδόν παντού που παραμερίζει τις έννοιες και τα προβλήματα για λίγη διασκέδαση …
Χρόνια μετά θυμόμαστε οι παλιότεροι ότι είμασταν κι εμείς εκεί,
στριμωγμένοι, ιδρωμένοι, αλαφιασμένοι
με τους Gipsy Kings & τους ήχους από τα όργανα να έχουν εγκατασταθεί μόνιμα μέσα στα τύμπανα μας
και την τσίκνα να έχει διαπεράσει τα ρούχα μας και να μας ακολουθεί παντού …
Αφήνουμε λοιπόν τις μεγάλες και βαθυστόχαστες αναλύσεις του γιατί δεν γίναμε ποτέ Πάτρα, Ξάνθη ή έστω Τύρναβος;
Σταματάμε να μετράμε πόσα αμάξια πέρασαν τα διόδια και έστριψαν δεξιά στην Εγνατία, αντί να κατευθυνθούν προς την Καστοριά και τα Γιάννενα;
Αφήνουμε τις συζητήσεις για το ποιος προμηθεύει τα κρασιά και τα κιχιά, αν η προωθητική αφίσα ήταν στυλ Βαν Γκογκ ή Νταλί, αν οι Locomondo ήταν καλή επιλογή ή δεν-είναι-για-αυτά-η -Κοζάνη, αν το τσιγάρο θα πέσει σύννεφο και πριν τις δέκα και τόσα άλλα αν;
Μήπως να χαλαρώσουμε και να κάνουμε τις επιλογές μας, όπως το ζητά η διάθεση μας;
Μήπως να αφεθούμε και λίγο στο πνεύμα των ημερών;
Μήπως;
Αν δεν πάμε πουθενά, δεν μιλήσουμε με άνθρωπο, δεν φάμε κανένα βρώμικο, δεν ριχτούμε σε κανένα σκόρπιο, δεν χάνουμε βέβαια και τίποτα !
Απλά, δεν θα είμαστε εκεί που ήταν οι άλλοι
και δεν θα ανακαλέσουμε ποτέ την Αποκριά ως μια όμορφη ανάμνηση …
Καλή Αποκριά ή καλή Απομακριά σε όλους μας,
φοράμε δεν φοράμε μάσκα,
αυτές τις μέρες αλλά και όλες τις υπόλοιπες της χρονιάς …
(φωτογραφία του Νίκου Μαχαίρα)
