Συζητάμε τόσο καιρό για τα εμβόλια, την ατομική ευθύνη, την ενσυναίσθηση, το σεβασμό στον διπλανό και τόσα άλλα. Τίποτε από αυτά δεν λειτουργεί ως μοχλός πίεσης περισσότερο από την ανάγκη.
Ναι, την ανάγκη να μην χάσεις τη δουλειά και το μεροκάματο. Στην περίπτωση των εμβολιασμών των υγειονομικών, στον ιδιωτικό τομέα οι όποιες αντιστάσεις κάμφθηκαν σε χρόνο μηδέν. Όσοι δεν είχαν κάνει στην πρώτη φάση το εμβόλιο, το έκαναν αμέσως μόλις έγινε γνωστό ότι περνάμε σε φάση υποχρεωτικού εμβολιασμού. Βλέπετε, ο ιδιώτης δεν περιμένει και πολύ. Την πρώτη μέρα στο λέει και τη δεύτερη ή που το έχεις κάνει ή που βλέπεις την πόρτα της εξόδου.
Γνωρίζουμε, βέβαια, ότι ο ιδιωτικός τομέας απέχει έτη φωτός από το δημόσιο, όπου από τη στιγμή που αποφασίζονται τα πράγματα, μέχρι την ώρα που εφαρμόζονται, περνάμε από τα σαράντα κύματα.
Όσοι εμβολιάστηκαν στην ώρα τους είναι εκείνοι που πιστεύουν στον εμβολιασμό και τις θετικές του επιπτώσεις στη ζωή όλων μας. Όσοι κρύβονται πίσω από διάφορες δικαιολογίες και το καθυστερούν ή θα πιεστούν από λόγους ανάγκης, διαφορετικά θα πρέπει να μας αδειάσουν τη γωνιά, προκειμένου να μπορέσουμε να κάνουμε κι εμείς τη δουλειά μας.
