Ο θάνατος του Στυλιανού Παττακού έγινε αντικείμενο ευρύτατου σχολιασμού στο διαδίκτυο. Και το θλιβερό της υπόθεσης είναι ότι βρίσκονται άνθρωποι οι οποίοι, αν και δεν έζησαν, λόγω ηλικίας, τα μαύρα, τα πέτρινα χρόνια της δικτατορίας, αναπαράγουν τα φληναφήματα περί του οικονομικού «θαύματος» της εποχής εκείνης. Ότε πράγματι, για μια μερίδα Ελλήνων, αφού η περιουσία τους αυξήθηκε με την άνθιση της αντιπαροχής, αφού χαρίστηκαν τα δάνεια των αγροτών και αφού, με όσα είχαν βρει στα δημόσια ταμεία, οι κολονέλοι, ανέπτυξαν ένα ευρύ πρόγραμμα οδοποιίας και εξηλεκτρισμού της υπαίθρου, όλα ήταν καλώς καμωμένα. Τόσον ώστε κάποιοι υπερήλικες να μηρυκάζουν ακόμη το «που είσαι ρε Παπαδόπουλε».
Με τη γνωστή ρητορική του ευφράδεια, ο Γεώργιος Παπανδρέου, είχε αμέσως απαντήσει στο ιδεολογικό σύνθημα των επιόρκων συνταγματαρχών, το περίφημο «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών», με την καυστική συμπλήρωση: «Καθολικώς διαμαρτυρομένων». Ευρηματικότατο μεν ως ευφυολόγημα, πλην όχι ιδιαιτέρως περιγραφικό της αληθούς πραγματικότητας που χαρακτήριζε τα πρώτα έτη της δικτατορίας. Η πλειονότητα των συμπατριωτών μας δεν ήταν ούτε Παναγούληδες ούτε Μουστακλήδες. Δεν έδιναν καν σημασία στη προφητική προειδοποίηση του καθηγητή Σάκη Καράγιωργα, ενώπιον του στρατοδικείου που δίκαζε τα στελέχη της «Δημοκρατικής Άμυνας», όταν απαντώντας στον εφέτη Ατσάλη, που πρόβαλε αυτό το «οικονομικό θαύμα», είχε απαντήσει: «Οι Έλληνες του παρόντος τρώνε το ψωμί του μέλλοντος».
Ήταν η πλέον ακριβής περιγραφή της πραγματικότητας. Πλην, ήκιστα δημοφιλής στον εσμό των «φιλησύχων πολιτών» που «κοιτούσε τη δουλίτσα του», τα συμφέροντα του, και σκασίλα του αν κάποιοι «κομμουνισταί και άλλα καθάρματα» βασανίζονταν, σύρονταν στις φυλακές και τις εξορίες.
Είναι ιδιαιτέρως χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η εντυπωσιακότερη συγκέντρωση με ομιλητή τον Παπαδόπουλο έγινε στο θεωρούμενο ως «κάστρο της Δημοκρατίας» στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Τώρα, επειδή ζούμε σε μια εποχή συγχύσεων, όπου πια δεν ξεχωρίζει κανείς ευκόλως τι είναι «αντιδραστικό» και τι «προοδευτικό», ποιος εφαρμόζει πιο αντιλαϊκή πολιτική από τον άλλον, καθώς πληρώνουμε τις συνέπειες μιας καταιγίδας που ξεκίνησε ακριβώς από τον λαϊκισμό των χουντικών, με το μυστρί του Πιττακού να είναι το σύμβολο «ανάπτυξης», τολμούν τα φαντάσματα του παρελθόντος να κρώζουν.
Τολμούν να δίνουν μαθήματα «πατριωτισμού» εκείνοι που παρέδωσαν την Κύπρο στον Αττίλα.
Επόμενο και φυσικό ήταν. Έτσι συμβαίνει πάντοτε, όταν οι εγκληματίες, οι προδότες, οι δοσίλογοι, παραμένουν ουσιαστικώς ατιμώρητοι.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
