Είδατε τι έπαθε ο νέος σύμβουλος του πρωθυπουργού με τα τούιτ προς την Ελένη Μενεγάκη που είχε προλάβει να κάνει πριν το διορισμό του; Ή μάλλον εμείς τι πάθαμε. Γιατί αυτόν δε φαίνεται να τον πολυένοιαξε. Μπορεί εδώ που τα λέμε να ήταν και η καλύτερή του όλος αυτός ο ντόρος..
Εμείς οι υπόλοιποι θεωρήσαμε ότι εκτεθήκαμε. Ως κοινωνία, ως λαός που επιλέγει. Ντραπήκαμε λίγο για λογαριασμό αυτού κι εκείνων που τον επέλεξαν. Όχι τόσο για τα άθλια και ανορθόγραφα ελληνικά του, ούτε για τις αναρτήσεις του (δεν είναι και ο πρώτος εξάλλου). Κυρίως, για την αφασία και την αδιαφορία απέναντι σε όλη αυτή την κριτική. Αυτή η στάση “ωχ μωρέ και τι έγινε”.
Τώρα πια δεν τηρούνται καν τα προσχήματα. Σπίτι μου είναι ότι θέλω κάνω δε λέγαμε; Ε, κάπως έτσι συμβαίνει και με τις επιλογές για τις πλέον νευραλγικές θέσεις δημόσιας διοίκησης.
Την ίδια ώρα υποτίθεται ότι γίνεται προσπάθεια για τη δημιουργία μητρώου στελεχών απ’ όπου θα αντλούνται οι ιδανικοί υποψήφιοι, αυτοί που θα να αναλαμβάνουν τις θέσεις ευθύνης. Αυτοί που θα εγγυώνται τη συνέχεια και τη λειτουργία του κράτους. Μόνο αυτό μπορεί να αποτελέσει μια κάποια λύση. Γιατί διαφορετικά δεν μπορούμε να περιμένουν και πολλά.
