Ποιο είναι, λοιπόν, το μυστικό για να πετύχεις; Τι έχουν αυτοί που πετυχαίνουν και πως το καταφέρνουν; Διαχρονικά ερωτήματα σε μια κρίσιμη συγκυρία που το χρήμα δεν υπάρχει.
Για παράδειγμα, η πιο σίγουρη στρατηγική για να πετύχεις στη δημοσιογραφία, σύμφωνα με τους New York Times, είναι «να παράγουμε μια τόσο δυνατή δημοσιογραφία, ώστε εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο να θέλουν να πληρώνουν για να έχουν πρόσβαση σε αυτήν».
Τώρα βρισκόμαστε στο ακριβώς αντίθετο σημείο. Εκεί που όλα είναι δωρεάν και κανείς δεν θέλει να πληρώνει. Εκεί που απαιτούμε να μας προσφέρονται στο πιάτο οι πλέον αξιόπιστες ειδήσεις, αλλά στο τζάμπα. Και τους εργαζόμενους, ποιος θα τους πληρώσει;
Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται πανομοιότυπα παντού. Στο φαγητό, στα ρούχα, στα εστιατόρια.
Καλό το κινέζικο ρούχο, που λέτε, και εξυπηρετεί η τιμή του, καθώς μπορείς να γεμίσεις ντουλάπες, όχι αστεία. Μόνο που από τον πολυεστέρα, όταν το φοράς αισθάνεσαι σα να είσαι τυλιγμένος/η με πλαστική σακούλα. Το ίδιο και με το παπούτσι. Το βγάζεις και η περίμετρος εκκένωσης λόγω… ευωδιάς είναι ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο.
Μόλις, λοιπόν, περάσεις τον πρώτο νεανικό ΙΚΕΑακό και Zarόπληκτο έρωτα, αντιλαμβάνεσαι ότι όταν θέλεις κάτι πραγματικά αξιόπιστο, θα πρέπει να το πληρώσεις στις τιμές αγοράς.
Όπως δεν υπάρχει μεταξωτό πουκάμισο με πέντε ευρώ στη λαϊκή, δερμάτινη τσάντα με ένα εικοσάρικο και φρέσκο ψάρι σε τιμή κατεψυγμένου μπέργκερ, έτσι δεν υπάρχουν και τζάμπα αξιόπιστες ειδήσεις. Διαλέγεις και παίρνεις.
