Γράφει η Γιώτα Κουτσώνα*
Τα τελευταία χρόνια, η τέχνη του τατουάζ έχει αποκτήσει λάμψη, κοινωνικό στάτους και μεγάλη προβολή. Όλο και περισσότεροι τη βλέπουν ως εύκολη επαγγελματική διέξοδο. «Δεν έχω δουλειά, θα γίνω tattoo artist». Όμως αυτή η φράση, όσο αθώα κι αν ακούγεται, υποτιμά κάτι βαθύτερο, την ίδια την τέχνη.
Μακάρι να θέλουν πολλοί νέοι να ασχοληθούν με το τατουάζ. Η τέχνη χρειάζεται νέα μάτια και φρέσκα χέρια. Αρκεί το κίνητρο να είναι ο σεβασμός, η αφοσίωση και η διάθεση να μάθεις. Όχι η λάμψη, το στάτους ή η φήμη. Γιατί κανείς tattoo artist δεν απέκτησε αναγνώριση μέσα σε μία μέρα. Πίσω από κάθε επιτυχία υπάρχει χρόνος, κόπος και σιωπηλή δουλειά ετών.
Πολλοί μου λένε: «Ζωγραφίζω από μικρός». Κι αυτό είναι όμορφο. Αλλά άλλο η αγάπη για τη ζωγραφική και άλλο η επαγγελματική εκπαίδευση, η καθοδήγηση, η συστηματική μελέτη. Η πορεία μοιάζει με σχολείο: Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, σπουδές, εξέλιξη. Στην τέχνη του τατουάζ συμβαίνει το ίδιο ,μόνο που εδώ, το χαρτί είναι δέρμα. Και πάνω στο δέρμα δεν υπάρχει σβήστρα. Δεν γράφεις σε κάτι άψυχο, γράφεις πάνω σε έναν άνθρωπο που σου εμπιστεύεται τον εαυτό του. Κι αυτό από μόνο του είναι ιερό.
Αν αύριο το κοινωνικό στάτους ήθελε τους οδοντιάτρους «της μόδας», ίσως να ακούγαμε κάποιον να λέει: «Θέλω να γίνω οδοντίατρος, πλένω τα δόντια μου από μικρός.»
Ακούγεται αστείο, αλλά κάπως έτσι ξεκινά να αλλοιώνεται η ουσία κάθε επαγγέλματος.
Η τέχνη του τατουάζ δεν είναι lifestyle. Είναι στάση, ήθος, παιδεία. Και κάποιες φορές βλέπω στους νέους μια σύγχυση. Μια ανάγκη να προβάλλουν «αλητεία», εκεί που η τέχνη ζητά ηρεμία, γνώση και σεβασμό. Γιατί άλλο η επανάσταση κι άλλο η πόζα. Η επανάσταση θέλει βάθος. Η πόζα είναι απλώς θόρυβος.
Αν γυρίσουμε μερικά χρόνια πίσω, το τατουάζ στην Ελλάδα ανήκε στην υποκουλτούρα. Ήταν περιθωριοποιημένο, ταυτισμένο με ναυτικούς, στρατιώτες, ανθρώπους που ήθελαν να ξεφύγουν από τα στερεότυπα. Δεν είχε λάμψη, είχε αλήθεια. Κανείς δεν το έκανε για προβολή. Το έκανε γιατί το ένιωθε. Γιατί ήθελε να πει κάτι ανεξίτηλο.
Αυτή η ανάγκη για αλήθεια είναι που με οδήγησε να ξεκινήσω και τα σεμινάρια. Όχι για να μοιράζω τίτλους, αλλά για να μεταφέρω την ουσία πίσω από την τεχνική. Την ευθύνη πριν από το εργαλείο. Το «γιατί» πριν από το «πώς». Πρόσφατα, μετά από ένα σεμινάριο σε σπουδάστρια Καλών Τεχνών, δέχτηκα δεκάδες μηνύματα με την ίδια ερώτηση :«Δίνεις πτυχίο;» Κι εκεί χαμογελώ, γιατί η απάντηση είναι απλή. Δεν δίνω πτυχία. Δίνω γνώση, εμπειρία, καθοδήγηση. Οι πιστοποιήσεις που παρέχω αναγνωρίζουν μια πορεία μάθησης και σεβασμού, όχι ένα πανεπιστημιακό δίπλωμα.
Διδάσκω μόνο σε ανθρώπους με υπόβαθρο και πρόθεση ουσιαστικής εξέλιξης. Γιατί τότε η εκπαίδευση αποκτά νόημα. Κι εγώ η ίδια συνεχίζω να μαθαίνω. Η τέχνη του τατουάζ είναι ζωντανή, αλλάζει, εξελίσσεται, δεν τελειώνει ποτέ.
Και αυτό είναι το όμορφο.
Το τατουάζ δεν είναι απλώς μια εικόνα στο σώμα. Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης. Ένας διάλογος χωρίς λόγια. Μια στιγμή που δύο άνθρωποι συναντιούνται στο σύνορο του μέσα και του έξω. Κι αυτή τη σιωπηλή γλώσσα της δημιουργίας αξίζει να τη σεβόμαστε. Γιατί μόνο τότε το μελάνι μιλά αληθινά.
*Γιώτα Κουτσώνα – Καλλιτέχνιδα Tattoo & Ιδιοκτήτρια του The Lighthouse Tattoo
