Η τύχη της ευγένειας

Μας έχει λείψει η ευγένεια αυτό τον καιρό. Όχι με την έννοια μιας comme il faut προσποιητής ευγένειας, αλλά με τη γνήσια εκδοχή των καλών τρόπων.
Η κρίση μας έδωσε πολλές δικαιολογίες για να μην ασχοληθούμε με πράγματα όπως πρέπει. Γίναμε περισσότερο οξύθυμοι, λιγότερο χαμογελαστοί και κυρίως χωρίς τρόπους.
Που να σε αφήσει κάποιος να περάσεις τη διάβαση ή να δώσει προτεραιότητα στην είσοδο της τράπεζας; Δεν υπάρχει περίπτωση. Εκεί, θα στριμωχτεί για να προσπεράσει κι ας ξέρει ότι το μόνο που θα κερδίσει είναι μερικά δευτερόλεπτα.
Αδιάψευστη απόδειξη της έλλειψης καλών τρόπων η διεξαγωγή του δημοσίου διαλόγου. Απο τον καθένα μας και με κάθε μέσο. Διακοπές, εξυπνάδες και πολύ βρίσιμο χαρακτηρίζουν πολλούς από εμάς, όταν αποφασίζουμε να εμπλακούμε σε μια δημόσια συζήτηση.
Κάποτε οι καλοί τρόποι συμπεριφοράς θεωρούνταν απαραίτητο κομμάτι της ανατροφής ενός παιδιού. Μέχρι που την έλλειψη αγωγής, αρχίσαμε να τη θεωρούμε μαγκιά και να εκπαιδεύουμε τα παιδιά για έναν κόσμο που το ευχαριστώ και το παρακαλώ δεν έχουν θέση, καθώς θεωρούνται στοιχεία αδυναμίας. Κάπως έτσι καταλήξαμε να θεωρούμε το savoir vivre γελοιότητα και τη «μαγκιά» το μόνο τρόπο για να επιβιώσεις.