Τι σημαίνει η απομάκρυνση του Μιχάλη Σάλλα, του άλλοτε «ελπιδοφόρου νέου», τον οποίο είχε προσκαλέσει, νεαρό επιστήμονα τότε, το 1974, ο Ανδρέας Παπανδρέου να είναι ένας από εκείνους που προσυπέγραφαν την «Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη», από την ηγεσία της Τράπεζας Πειραιώς, την όποια ο ίδιος δημιούργησε και έφθασε με μεθοδικές εξαγορές τόσων άλλων τραπεζών (Αγροτικής, Κύπρου, Κρήτης, Μακεδονίας-Θράκης και Χίου);
Σημαίνει πολύ απλά ότι οι περίφημες «ελληνικές συστημένες τράπεζες», για την ανακεφαλαίωση των οποίων οι Έλληνες φορολογούμενοι πλήρωσαν, πληρώνουν και θα πληρώνουν για πολλά ακόμη χρόνια δεκάδες δισεκατομμυρίων, δεν είναι πια καθόλου «ελληνικές». Ότι έχουν τον απολυτό έλεγχο τους οι δανειστές, μέσω του «Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας», του οποίου έχουν επίσης τον απόλυτο έλεγχο.
Όποιος έχει, και τολμά μάλιστα να τις εκφράζει, διαφορετικές απόψεις από εκείνες του «κουαρτέτου» των δανειστών, όποιος ακόμη ζει στην εποχή των συνθημάτων «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» θα παραμερίζεται, με την «αριστερή» κυβέρνηση να κάνει …γαργάρα τις εξωθών επεμβάσεις. Παρά το γεγονός ότι γνωρίζει πολύ καλά ότι το ζητούμενο είναι να μπορέσουν να κάνουν «τη δουλεία τους», ανεμποδίστως, τα ξένα «επιθετικά επενδυτικά κεφάλαια», που διεκδικούν να αγοράσουν «μπιρ παρά» όλα τα «κόκκινα δάνεια». Είτε επιχειρήσεων, είτε κυρίως ιδιωτών. Αυτά που έχουν συνδεθεί με εγγραφή υποθήκης επί ακινήτων.
Με απλά λόγια, όποιος τολμά να διεκδικεί το …αυτοδιοίκητο των «ελληνικών τραπεζών», είτε λέγεται σήμερα Σάλλας, είτε αύριο Κατσέλη, η οποιοσδήποτε άλλος, θα παίρνει την άγουσα προς την αποστρατεία. Και κανείς από τους «ασυμβίβαστους» και «αντιμνημονιακούς» που μας κυβερνούν, δεν τολμά να ψελλίσει το αυτονόητο: Αφού οι πρώην ελληνικές τράπεζες είναι τώρα δικές σας, γιατί τα συνολικώς άνω των οδόντα δισεκατομμυρίων που έχουν δοθεί για την «διάσωση» τους, να τα πληρώνουμε εμείς που δεν μας ανήκουν; Γιατί δεν τα διαχωρίζετε από το συνολικό εθνικό χρέος, όπως κάνατε με τις τράπεζες της Ισπανίας, ώστε να είναι ένα ουσιαστικό βήμα προς την πολυπόθητη «βιωσιμότητα» αυτού του χρέους;
Ξέρω. Ζητώ πολλά. Ζητώ «καλλιγραφία από της μαϊμούς τον κώλο». Τον οποίο η μαϊμού υπερηφάνως μας επιδεικνύει, να θαυμάσουμε πόσο …κόκκινος είναι, άρα εξ ορισμού «αριστερός» την ώρα που χορεύει στους ρυθμούς του «φιρουλί-φιρουλά», αυτή, η άλλοτε φιλοδοξούσα να κάνει τους ξένους να χορεύουν στον ρυθμό του πεντοζάλη.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
