Στα χρόνια των παχιών αγελάδων είχε γεμίσει ο τόπος με επαγγελματικούς οδηγούς σαν αυτούς που βλέπετε στη φωτογραφία.
Λεφτά από ευρωπαϊκά προγράμματα που μοιράζονταν δεξιά και αριστερά – συνήθως σε ημετέρους – χωρίς ποτέ να αξιολογηθεί το ανταποδοτικό όφελος και χωρίς να δημιουργηθεί υπεραξία στην περιοχή.
Κανένας απολύτως σχεδιασμός.
Αλλά στο δια ταύτα όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Το χρήμα έπεφτε στην αγορά και γινόταν ιλουστρατιόν σελίδες, η απορρόφηση των προγραμμάτων ήταν υψηλή και η περιοχή ήταν έτοιμη να γίνει, με το νου τους φυσικά, τόπος επιχειρηματικής ανάπτυξης.
Έτσι περνούσαν τα χρόνια. Το ευρωπαϊκό χρήμα έρεε και η περιοχή αντί να δημιουργήσει υποδομές για το μέλλον, σπαταλούσε και πορευόταν στα μικρά και στα εύκολα.
Σήμερα βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν.
Διάβασα ένα άρθρο της Άννα Διαμαντοπούλου με τίτλο Απολιγνιτοποίηση: Θρίαμβος ή καταστροφή. Κρύβει μια αγωνία, επειδή η Άννα έχει ζήσει βιωματικά την Κοζάνη, όπως αναφέρει. Το άρθρο καταλήγει “θα μπορούσε μέσα σε μία πενταετία να υπάρχει έκρηξη αρκεί οι άνθρωποι να ενημερωθούν, να πιστέψουν, να συμμετέχουν, να εμπνευστούν. Γι΄αυτό το στοίχημα είναι πολιτικό και δευτερευόντως τεχνοκρατικό και οικονομικό.” Σωστά, κατά τη γνώμη μου, εντοπίζει πως το πρόβλημα είναι πρώτιστος πολιτικό.
Όμως αναρωτιέμαι.
Ποιος θα ενημερώσει τους ανθρώπους και γιατί μέχρι τώρα δεν το έχει κάνει, ποιον να πιστέψουν και από ποιον να εμπνευστούν;
Έχει ανοίξει ένας σοβαρός διάλογος με την τοπική κοινωνία, τα τελευταία χρόνια για αυτό που έρχεται;
Πως θα καταφέρει η ρηχή τοπική οικονομία να απορροφήσει τους ανέργους που θα αφήσει η απολιγνιτοποίηση;
Ποιος άξονας από τους πέντε του κ. Μουσουρούλη θα μπορέσει να δώσει δουλειές στην περιοχή όταν δεν έχουν λυθεί βασικά θέματα όπως για παράδειγμα το ειδικό χωροταξικό.
Μπορεί να απαντήσει ο κ. Μουσουρούλης και ο κάθε κ. Μουσουρούλης, ποτέ οι πέντε άξονες (καθαρή ενέργεια, βιομηχανία και εμπόριο, έξυπνη γεωργία, βιώσιμο τουρισμός , τεχνολογία και εκπαίδευση) θα ξεκινήσουν να δίνουν μεροκάματα, ικανά για να αντιστρέψουν την ελεύθερη πτώση της περιοχής. Αν η απάντηση στην ερώτηση είναι στο μέλλον, τότε πρέπει να βρει ο κ. Μουσουρούλης, τι θα ταΐσει ο άνεργος την οικογένεια του στο παρόν και αν θα έχει μείνει εργατικό ή επιστημονικό προσωπικό στην περιοχή για να υλοποιήσει την παραγωγική ανασυγκρότηση.
Το χειρότερο από όλα, είναι η αίσθηση παραίτησης που υπάρχει διάχυτη στην τοπική κοινωνία. Αδυνατώντας – και δικαίως – να κατανοήσει ο μέσος πολίτης τις διαδικασίες εξαιτίας της τεχνοκρατικής και σκληρά γραφειοκρατικής δομής, κοιτά από απόσταση να αλλάζει η ζωή του, αδύναμος να αντιδράσει, ενισχύοντας την πεποίθηση ότι το παιχνίδι είναι στημένο για λίγους.
Αν δεν αλλάξει αυτή η αίσθηση, το πείραμα της απολιγνιτοποίησης θα αποτύχει οικτρά.
