Παρακολουθώ το παραλήρημα εθνικής υπερηφάνειας που εκδηλώνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τις επιτυχίες των αθλητών μας στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου. Και το συμμερίζομαι απολύτως. Ιδίως όταν βλέπω τα δάκρυα που τρέχουν στα μάγουλα της πεισματάρας 38χρονης Καρδιτσιώτισας, Αντιγόνης Ντρισμπιώτη. Αυτής που, τυπικώς, δεν εκπροσωπεί κανέναν γιατί κανένας δεν ενδιαφερόταν για μια …γερασμένη αθλήτρια. Αλλά τώρα σπεύδουν όλοι να την χειροκροτήσουν αφού κατάφερε να ακούσει, εξ αιτίας της, δύο φόρες ο εθνικός μας ύμνος στο Μόναχο.
Άλλη μια ειδική περίπτωση είναι το 19χρονο κορίτσι, η Ελίνα Τζένγκο. Γεννημένη στην Χαλκιδική, από ζευγάρι Αλβανών μεταναστών. Που μας χάρισε ένα ακόμη μετάλλιο επειδή κατάφερε να πάρει την ελληνική υπηκοότητα, χάρη στις επιδόσεις της. Χαριστικώς δηλαδή, όπως οι αδελφοί Αντετοκούνμπο. Και μας εξηγεί ότι η μεγαλύτερη αδελφή της παράτησε τελικώς τον αθλητισμό, ενώ θα μπορούσε και εκείνη να μας έχει χαρίσει κάποιο μετάλλιο, όταν κουράσθηκε να προσπαθεί να αποκτήσει «ελληνικά χαρτιά», χωρίς τα οποία δεν μπορούσε να μετάσχει σε αγώνες εκτός Ελλάδος.
Διαβάστε τι δήλωσε η ίδια: «Το μόνο πρόβλημα που είχαμε, το οποίο επηρέασε αρκετά τη ζωή μας, ήταν το θέμα της υπηκοότητας. Ενώ και τα τρία κορίτσια έχουμε γεννηθεί στην Ελλάδα, ταλαιπωρηθήκαμε, κυρίως ψυχολογικά, μέχρι να πάρουμε τα χαρτιά μας. Εγώ τα πήρα μόλις πριν δύο χρόνια. Η μεσαία αδερφή μου, ακόμα περιμένει. Η μεγάλη δε, η οποία ήταν αθλήτρια στην σφαιροβολία, πάλευε χρόνια! Τόσο, που λόγω της κατάστασης, στο τέλος παράτησε τον αθλητισμό! Δεν άντεχε άλλο. Το 2018, έφτασα κι εγώ στα όρια μου! Δυο χρόνια πριν είχα κάνει πανελλήνιο ρεκόρ, όμως, στη συνέχεια έμεινα «κολλημένη» στην ίδια κατάσταση. Δεν μπορούσα να αγωνιστώ σε καμία διοργάνωση εκτός Ελλάδας γιατί δεν είχα την υπηκοότητα. Δεν υπήρχε χειρότερο συναίσθημα από αυτό που ένιωθα. Να γεννιέσαι στην Ελλάδα, να μεγαλώνεις σ’ αυτήν και να αισθάνεσαι ξένος».
Αντί φλύαρων επαίνων στην Ελίνα, τώρα που τα κατάφερε και όλοι την θέλουμε «δική μας», θα ήταν πιο χρήσιμο ,για τον τόπο και το μέλλον του, να προβληματισθούν οι πολιτικές μας ηγεσίες, για το αν και πως θα πρέπει να δώσουν την ευκαιρία και σε άλλες «Ελίνες», να κάνουν όνειρα και να προσπαθούν να διακριθούν. Όχι μόνο στον αθλητισμό. Αλλά σε όλους τους «στίβους» της ζωής.
