Τον Καζαντζάκη, το πρωτογνώρισα από τα μπορντώ δερματόδετα βιβλία που είχαν οι γονείς μου στο κομοδίνο τους. «Αναφορά στο Γκρέκο», «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται», και φυσικά το «Ταξιδεύοντας» ήταν πάντα εκεί για μερικές –αποτυχημένες ως επί το πλείστον- παιδικές και εφηβικές απόπειρες να μπω στον κόσμο των μεγάλων. Είναι μακροβούτι ο Καζαντζάκης στην εφηβική ηλικία. Τι να σου πει στην ηλικία των δεκαπέντε το αμείλικτο «ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή»; Βλέπετε, ο στοχασμός και η φιλοσοφία απαιτούν μια κάποια τριβή με τη ζωή, πείτε την και ωριμότητα.
Γι’ αυτό και πάντα πίστευα ότι η επαφή με τα βιβλία είναι μια συνεχής διαδικασία. Δεν διαβάζεις μια φορά την «Ασκητική» και ξεμπέρδεψες. Τη διαβάζεις και την ξαναδιαβάζεις, σε διαφορετικούς τόπους και χρόνους. Αρκεί να την ανακαλύψεις την πρώτη φορά.
Η ευκαιρία, λοιπόν, αυτή θα δοθεί στους μαθητές των σχολείων της Κοζάνης από το ΔΗΠΕΘΕ με την παράσταση «Φτάσε όπου δεν μπορείς». Πρόκειται ουσιαστικά για ένα «παράθυρο» στη ζωή και στο έργο του Καζαντζάκη, φτιαγμένη για αρχάριους και μυημένους, μικρούς και μεγάλους.
Μια παράσταση, όπως θα πρέπει να είναι φτιαγμένες οι παραστάσεις για τα σχολεία …και όχι μόνο. Σύντομη, αλλά ολοκληρωμένη, απλή, αλλά και δύσκολη…
Ιωάννα Κωσταρέλλα
