Ξινό τους βγήκε πάλι το «Γιουρογόρκινγκ Γκρουπ». Διότι εισέπραξαν ένα ηχηρό «όχι» στο αίτημα για άμεση εκταμίευση της υποδόσης των οκτακοσίων εκατομμυρίων. Κάτι που το ήθελε πολύ ο Αλέξης Τσίπρας για την προπαγανδιστική φαρέτρα του. Να το προβάλει ως ένα ακόμη «πιστοποιητικό» επιτυχίας, κατά την ομιλία του στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
Ασφαλώς και δεν επιχαίρω για την εξέλιξη αυτή. Απλώς μελαγχολώ για τους λόγους που οδήγησαν σε τούτη την, έστω πρόσκαιρη, αρνητική απόφαση των τεχνοκρατών που εκπροσωπούν τους υπουργούς Οικονομικών όλων των χωρών της Ευρωζώνης. Και πως να μη μελαγχολείς όταν ο λόγος που προβάλλεται ως αιτία αυτής της άρνησης είναι η αναξιοπιστία της ελληνικής κυβέρνησης και πιο συγκεκριμένα η ροπή της προς τον …μπαταχτσιδισμό;
Ανάμεσα στις υποχρεώσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση, προκειμένου να αποσπάσει μια θετική απόφαση για την δεύτερη αξιολόγηση, ήταν και η δέσμευση ότι, από τα χρήματα που έλαβε, με την πρώτη δόση, θα ξεπλήρωνε και τα χρονίζοντα ληξιπρόθεσμα χρέη του δημοσίου προς ιδιώτες. Ότι, δηλαδή, θα έριχνε χρήμα στην αγορά για την αιμοδοσία της πραγματικής οικονομίας.
Όμως τα «σαΐνια» που μας κυβερνούν, αντί να μειώσουν τα ληξιπρόθεσμα χρέη του δημοσίου προς ιδιώτες, (από πληρωμές προμηθευτών έως καθυστερούμενες συντάξεις), που ήταν τον Ιούνιο 5,092 δισεκατομμύρια ευρώ, τα ανέβασαν τον Ιούλιο στα 5,435 δισεκατομμύρια. Προσέθεσαν δηλαδή άλλα 343 εκατομμύρια στα «φέσια» του δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα.
Βεβαίως, αυτός δεν ήταν ο μοναδικός λόγος για την άρνηση. Έπαιξαν ρόλο και άλλοι παράγοντες που συναθροίζονται στο ήκιστα τιμητικό σύνολο «αναξιοπιστία». Όπως η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, οι καθυστερήσεις στην εφαρμογή ρεαλιστικών διαδικασιών για την μείωση των «κόκκινων δανείων», αλλά και το αναμενόμενο νομοσχέδιο για τα «εργασιακά».
Άντε τώρα να δούμε τι άλλο μας περιμένει, καθώς για την τρίτη αξιολόγηση, οι «θεσμοί» των δανειστών, μας ετοιμάζουν έναν κατάλογο με ενενήντα πέντε «προαπαιτούμενα». Τα περισσότερα από τα οποία αφορούν την εφαρμογή των όσων ψήφισε ήδη η πλειοψηφία των Συριζανέλ, καθ’ υπαγόρευση των ξένων. Έτσι, για να δικαιώνεται το Σύνταγμα που ορίζει ότι τάχα οι βουλευτές ψηφίζουν ελευθέρως και κατά συνείδηση και όχι καθ’ υπαγόρευση και επιταγή. (Το άλλο ανέκδοτο, με τον Τοτό, ασφαλώς το γνωρίζετε).
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
