Μάης στην ταβέρνα. Της Ματίνας Τσικριτζή-Μόμτσιου

Φέτος είπαμε να τσακώσουμε το Μάη στο Βελβεντό.
Να τσακώσουμε… τρόπος του λέγειν.
Κάντίπουτα δεν τσακώνεται πλέον, πόσο μάλλον ο Μάης…
Στο Σκεπασμένο ο κακός χαμός! Αυτοκίνητα και άνθρωποι παρκαρισμένοι φύρδην μίγδην, με άσωτες παρέες να κάθονται στριμωγμένες, σε τραπέζια στριμωγμένα, και να τρώνε στριμωγμένα κοψίδια. Όσο μ’ αρέσει αυτό το μέρος στα κανονικά του, τόσο μου φάνηκε απωθητικό τώρα…
Πήγαμε μετά στη Ρέμβη να φάμε.
Ωραιότατο μέρος, ωραία κουζίνα, όλη η Κοζάνη από γύρω, σε τραπέζια φορτωμένα με άσωτες τηγανητές πατάτες, παϊδάκια, σαλάτες του σεφ, κοτόπουλο σουβλάκι κλπ, κλπ. Όσα δηλαδή παραγγέλνουμε αν βγούμε έξω το Σαββατοκύριακο.
Πέντε-έξι γκαρσόνια έτρεχαν καταϊδρωμένα πάνω στο γκαζόν και τα περιποιημένα παρτέρια για να προλάβουν τις παραγγελίες…
«Πού ‘σαι παιδί! Φέρε ακόμα μια μανιτάρια…»
«…και μια ρόκα-σπανάκι …»
«… και κάνα παγάκι!»
Πέντε η ώρα… Άντε σιγά-σιγά να μη βρέξει…
«Ωραία περάσαμε!»
«Και δεν κουραστήκαμε ντιπ!»
Συμφωνώ. Ωραία και ξεκούραστη ήταν η μέρα.
Μάης δεν ήταν.
Γιατί Μάης χωρίς κούραση δεν λέει…
Συνήθως δεν θρηνολογώ για τα περασμένα αντέτια. Τα θυμάμαι, τα συγκρίνω, προσπαθώ να τα καταλάβω, αλλά δεν θεωρώ ντε και καλά ότι κακώς άλλαξαν ή εξαφανίστηκαν.
Σήμερα αισθάνομαι κάποια θλίψη.
Η υποδοχή του Μάη από ολόκληρες κοινωνίες διατοπικά και διαχρονικά με πρακτικές κι έθιμα που δηλώνουν σύνδεση με τη φύση και όλη της τη μαγιάτικη ομορφιά, δεν είναι καθόλου κάτι που πρέπει να αφεθεί να χαθεί και να αντικατασταθεί με μια συνηθισμένη έξοδο σε ταβέρνα.
Ο τρόπος που γιορτάζονταν και στην περιοχή μας, όπως και σε όλη την Ελλάδα άλλωστε, αποτελεί κράμα στοιχείων και επιδράσεων που χρονολογούνται από τα Ανθεστήρια των Αρχαίων Ελλήνων, των Ρωμαίων και των Βυζαντινών. Τα έθιμα της ημέρας έχουν ένα βαθύτερο συμβολισμό που σχετίζεται με τη λατρεία της βλάστησης και της νέας παραγωγής. Ζώνοντας με βρίζα ή με λυγαριά τη μέση τους για να αντέχει στις βαριές αγροτικές δουλειές του καλοκαιριού που ζύγωνε, οι άνθρωποι έβγαιναν στην ύπαιθρο για να γιορτάσουν την έκρηξη γονιμότητας της φύσης και τη χαρά της ζωής.
Κι όχι βέβαια απλά να φάνε δίνοντας παραγγελίες…
Μάη μ, Μάη μ, Χρυσομάη μ, εσύ δεν άργησες..
Στην ώρα σου ήρθες.
Εμείς δεν ξέρω τι πάθαμε…
Πολύ βιαζόμαστε να τα ξεπατώσουμε όλα…
Λέτε σε λίγα χρόνια να αρχίσουμε να παίρνουμε στεφάνι από το ανθοπωλείο;
Ντελίβερι;