Σε κοιτάζω με μισό μάτι. Όπως τους μουσουλμάνους στο μετρό της Νέας Υόρκης μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Όπως το νεαρό τζάνκι στο τιγκαρισμένο λεωφορείο του ΟΑΣΘ.
Προσπαθώ να κρατήσω απόσταση ασφαλείας. Είναι τα δύο μέτρα καλά;
Διστάζω να σου δώσω το χέρι, κινδυνεύοντας να φανώ αγενής. Κι αν δεν απολυμάνθηκες με ντετόλ πριν;
Για φιλιά κι αγκαλιές ούτε λόγος. Απο μακριά κι αγαπημένοι.
Αν σε δω να βήχεις, ε, τότε αυτό είναι casus belli. Όπως και το να μου πεις ότι ταξίδεψες στο εξωτερικό. Κυρίως στην Ιταλία.
Ο κορωνοϊός θα με κάνει να αντικοινωνικό. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Θα βλέπω γύρω μου “ύποπτα κρούσματα”.
Προσπαθώντας να αξιολογήσω τις “ύποπτες” αντιδράσεις και συμπεριφορές θα ορθώσω τείχος γύρω μου.
Προέχει η υγεία μου θα λέω σε αυστηρό ύφος που δεν επιδέχεται αντιρρήσεων.
Ο φόβος μου είναι μήπως όταν όλα αυτά τελειώσουν κι ο κορωνοϊός μας χαιρετίσει, μου ξεμείνουν οι φόβοι, κι άλλοι φόβοι, νέοι φόβοι.
Με μισό μάτι
Μοιραστείτε την είδηση
