Σχεδόν κλωτσηδόν διώξαμε το 2016. Του αποδώσαμε διαστάσεις τραγικές, συνδέοντάς το με ότι κακό συνέβη. Λες και είναι ο χρόνος που περνάει ο φταίχτης για τα παθήματά μας.
Θα βόλευε πολύ πάντως αν συνέβαινε αυτό. Να έπαιρνε δηλαδή ένας αυθαίρετος αριθμός που επινόησε η ανθρωπότητα για να συνεννοείται καλύτερα το λογαριασμό για ότι κακό συνέβη και ο επόμενος να ερχόταν άσπιλος κι αμόλυντος, ελεύθερος από εξτρά χρεώσεις.
Έλα μου, όμως, που δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα, γιατί το time line μας εξελίσσεται σε συνέχειες, όπου οτιδήποτε συμβαίνει έχει σύνδεση με τα προηγούμενα.
Έτσι κι αυτό, το καλό και λαμπερό 2017 που το υποδεχόμαστε με ευχές και γλυκόλογα, φέρνει μαζί του πολλά από αυτά που του άφησε ο προκάτοχός του, τον οποίο πετάξαμε έξω με τις κλωτσιές. Καλά και άσχημα. Γιατί κατά βάθος –πολύ, πολύ βάθος- όλοι το ξέρουμε ότι ο χρόνος είμαστε μόνο εμείς, οι επιλογές και τα τυχαία γεγονότα που προσδιορίζουν την ύπαρξή μας και δημιουργούν το δικό μας ξεχωριστό και μοναδικό αποτύπωμα.
Ας χρησιμοποιήσουμε, όμως, αυτή τη χρονική στιγμή που ορίζεται ως ένα νέο ξεκίνημα και μας χαρίζεται, ως μια αφορμή για κάποιες αλλαγές, μικρότερες ή μεγαλύτερες, που θα μας βοηθήσουν να κάνουμε τη ζωή τη δική μας και των γύρω μας καλύτερη.
