Τελικώς η παραίτηση του Μάριο Ντράγκι, του τεχνοκράτη πρωθυπουργού, που χάρισε μια περίοδο σταθερότητας, μέσα σε πολλαπλές κρίσεις, στην Ιταλία, κατέστη οριστική και αμετάκλητος λόγω των παιγνίων που έκαναν τα κόμματα και κυρίως το λαϊκιστικό πολιτικό μόρφωμα των «Πέντε Αστέρων». Οπότε η γειτονική χώρα οδηγείται προς εκλογές το Φθινόπωρο. Ώστε να αναδείξει την εξηκοστή ένατη κυβέρνηση, των τελευταίων 75 ετών, χωρίς κανείς να είναι βέβαιος για το αν αυτή η κυβέρνηση θα είναι βιώσιμη.
Τα στατιστικά στοιχεία είναι πράγματι εντυπωσιακά. Στα τελευταία 75 χρόνια η Ιταλία έχει γνωρίσει 68 διαφορετικές κυβερνήσεις. Δηλαδή κατά μέσο όρο η βιωσιμότητα κάθε κυβέρνησης μόλις που ξεπερνά τους 13 μήνες. Για την ακρίβεια 13,2. Οπότε, συγκρινόμενοι με τους «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» γείτονες μας, πρέπει να αισθανόμαστε ότι ζούμε σε έναν παράδεισο πολιτικής σταθερότητας. Η σύγκριση δεν μπορεί να γίνει σε βάθος 75 ετών, διότι, στην περίπτωση μας, παρεμβάλλονται τα επτά μαύρα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας των Απριλιανών. Γίνεται μόνο με βάση τα πεπραγμένα των 48 ετών από την Μεταπολίτευση και εντεύθεν.
Σε αυτά τα 48 χρόνια γνωρίσαμε 17 κυβερνήσεις από τις όποιες οι 14 ήταν εκλεγμένες απευθείας από τους πολίτες και οι τρεις –Κυβερνήσεις Ζολώτα, Τζαννετάκη και Παπαδήμου- προέκυψαν ως λύση ανάγκης για την αντιμετώπιση πολιτικών αδιεξόδων. Δηλαδή, στην περίπτωση μας, ο μέσος όρος ζωής κάθε κυβέρνησης είναι 33,8 μήνες. Πολύ κοντά, σχετικώς, στο κανονικό όριο ζωής μιας κυβέρνησης. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν σε αυτό βοήθησε το ότι εμείς, σε όλη της Ευρώπη, έχουμε το μοναδικό προνόμιο της …σταθερής οικογενειοκρατίας. Βλέπετε από τις 17 κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης οι τέσσερις είχαν πρωθυπουργό εκ του οίκου των Καραμανλήδων, (Κωνσταντίνου και Κωστάκη), οι πέντε εκ του οίκου των Παπανδρέου (Ανδρέα και Γιωργάκη) και οι δυο από την οικογένεια των Μητσοτάκηδων (Κώστα και Κυριάκου).
Δεν έχουμε τίποτε λοιπόν να ζηλέψουμε από τους γείτονες μας, τους Ιταλούς, ως προς την λειτουργία του πολιτικού τους συστήματος. Ιδίως δε ως προς την σταθερότητα του. Παρά ταύτα, τώρα, με δεδομένο ότι οι εκλογές που περιμένουμε θα γίνουν με τον νόμο της απλής αναλογικής, κινδυνεύουμε να τους μοιάσουμε. Να κρέμεται η πολιτική μας σταθερότητα στα καπρίτσια οιουδήποτε Βαρουφάκη η Βελόπουλου. Όπως συνέβη άλλοτε με τον Κουβέλη και τον Καρατζαφέρη.
