Γιατί απορείτε και εξανίστασθε; Τι άλλο περιμένατε από της μαϊμούς τον κώλο; Καλλιγραφίες; Μαϊμού αριστεροί είναι. Μαϊμού «επαναστατικότητα» βιώνουν. Φαντασιώνονται εαυτούς ως συνεχιστές του Τσε Γκεβάρα. Οπότε είναι φυσικό να γλυκοσαλιάζουν απέναντι στα όπλα και τις αυτοσχέδιες βόμβες.
Ο κατ’ απονομή «δημοσιογράφος», του εκτροφείου κομματικών προπαγανδιστών, όπως έχει καταντήσει στα χεριά τους η «Αυγή», βουλευτής Γιώργος Κυρίτσης, με την χολερικότητα χυμένη στο πρόσωπο του, αυτό το πνεύμα εκφράζει με όλες τις κατά καιρούς δηλώσεις του. Προς τι λοιπόν η έκπληξη για το ότι δεν θυμάται κανένα θύμα από τις βόμβες Μολότοφ; Σιγά μην κούραζε το μυαλό του να θυμηθεί εκείνες τις γυναίκες που κάηκαν ζωντανές στην Μαρφίν.
Ακόμη περισσότερο σιγά να μην τους στεναχωρούσε, αυτόν και τους ομοίους του, και να μην θεωρούσαν κακούργημα, την πυρπόληση δεκάδων καταστημάτων και την οικονομική καταστροφή που προκάλεσαν, τέτοιες βόμβες «επαναστατών» του γλυκού νερού, σε κάποιους που ανήκουν στην απεχθή, για τέτοια μυαλά, κατηγορία των «μικροαστών».
Η κακομαθημένη κορούλα του Μάνου Λοίζου, που δεν ίδρωσε ποτέ στη ζωή της να βγάλει το ψωμάκι της, αλλά ζει, όπως το παραδέχεται δημοσίως, από τα πνευματικά δικαιώματα του μπαμπά της, φαντασιώνεται και αυτή ότι ζει την «επανάσταση». Διό και ταυτίσθηκε με τον Ξηρό και τους άλλους δολοφόνους της 17 Νοέμβρη, φθάνοντας στο έσχατο σημείο ασέβειας προς νεκρούς, όταν δήλωσε πως πρέπει να σηκωθούν τα θύματα του Ξηρού και να «μας ζητήσουν συγνώμη».
Αλλά το ψαρί βρωμάει από το κεφάλι. Αυτούς επιλέγει ο Τσίπρας, που τώρα επιχειρεί την νέα πολίτικη απατάει του να εμφανισθεί ως «κεντροαριστερά». Διότι με αυτούς ταυτίζεται. Το αποδεικνύουν οι δίκες του πράξεις. Σε οποιαδήποτε αληθώς δημοκρατική κοινωνία συνέβαινε να κινδυνεύσει η ζωή ενός πρώην πρωθυπουργού από τρομοκρατική επίθεση, να μείνει επί καιρό κλινήρης, ο εν ενεργεία πρωθυπουργός θα ήταν ο πρώτος που θα τον επισκεπτόταν. Επειδή η επίσκεψη αυτή θα είχε έναν επιβεβλημένο συμβολισμό και θα εξέπεμπε ένα συγκεκριμένο πολιτικό μήνυμα. Όχι τόσο να εκφράσει την συμπάθεια του προς το θύμα. Αλλά, κυρίως για να καταγράψει την καταδίκη, την απέχθεια του απέναντι στην τρομοκρατία.
Ναι, έτσι θα συνέβαινε σε οποιαδήποτε κανονική δημοκρατία, με κανονικούς ανθρώπους στην εξουσία. Αλλά όχι στο καθεστώς του …τσιπρισμού. Οι παρακατιανοί του είναι το πρόβλημα, ή ο ίδιος;
