Έγραφα την προηγούμενη εβδομάδα και συγκεκριμένως στα φύλλα της 23ης Μάιου ένα κείμενο με τον τίτλο «Μπρός Έρντογαν και πίσω …ρέμα» για να αναδείξω μια πραγματικότητα. Ότι δηλαδή το πρόβλημα μας δεν είναι μόνο ως πρόσωπο ο Έρντογαν, που ζει με τις ονειρώξεις ανασύστασης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και γίνεται τόσο περισσότερον επικίνδυνος, όσον αισθάνεται ότι χάνει σε εκλογική δύναμη, καθώς χάνει καθημερνώς την μάχη της οικονομίας. Υποστηρίζοντας ότι, για τα δικά μας εθνικά συμφέροντα, δεν είναι δα καλύτεροι εκείνοι που φιλοδοξούν να του αποσπάσουν την εξουσία. Όπως ο Κεμάλ Κιλιντσάρογλου, η Μεράλ Ακσενέρ, είτε ο Αχμέτ Νταβούτογλου. Πόσο μάλλον το συνεταιράκι του «σουλτάνου», ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί.
Υπενθυμίζω από εκείνο το κείμενο μια παράγραφο που επιβεβαιώθηκε πλήρως από τις προχθεσινές δηλώσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «Μήπως είναι καλύτερος ο Κεμάλ Κιλιντσάρογλου του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, που ανακοίνωσε προχθές ότι ο Έρντογαν «είναι έτοιμος να διαφύγει στο εξωτερικό έχοντας ήδη εξάγει τεράστια ποσά για τον ίδιο και την οικογένεια του»; Μα αυτός κατηγορεί τον Έρντογαν για …ενδοτισμό έναντι της Ελλάδος. Και ο ίδιος ο ξεκίνησε το 2017 να διεκδικεί, 18 ελληνικά νησιά και φέτος τα ανέβασε σε 156 !!!».
Προχθές λοιπόν, ο Κιλιντσάρογλου εφέντης, απευθυνόμενος στον Έρντογαν, του ζήτησε να κάνει το «κάτι παραπάνω»: «Αν έχεις ψυχή κάνε ένα βήμα για τα νησιά τα οποία καταλήφθηκαν και για τα στρατιωτικοποιημένα νησιά. Θα σε στηρίξουμε». Ούτε λίγο ούτε πολύ τον προτρέπει να κάνει «ντου» στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου, προσφέροντας του πλήρη πολιτική στήριξη.
Όλο αυτό μου προκαλεί μια εθνική μελαγχολία. Διότι, διαχρονικώς, η Άγκυρα πορεύεται βάσει μακροπρόθεσμων σχεδιασμών, που χαράζονται από το «βαθύ κράτος» των «πασάδων» και τους οποίους ασπάζονται και υπηρετούν, συνειδητώς όλα τα τουρκικά κόμματα και οι ηγέτες τους. Σε πλήρη αντιδιαστολή με αυτό που συμβαίνει με τους δικούς μας πολιτικούς. Οι περισσότεροι από τους οποίους θεωρούν ότι θα …πέσει η μύτη τους, είτε ότι θα απογοητεύσουν τους ψηφοφόρους τους, αν σταθούν αλληλέγγυοι στην εκάστοτε κυβέρνηση, όταν εκείνη κάνει κάτι για την προώθηση των εθνικών μας συμφερόντων. Τυπικό παράδειγμα η λύσσα κατά της επιλογής της σημερινής κυβέρνησης να πάρει θέση «στην σωστή πλευρά της ιστορίας», ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης που προκάλεσε η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία.
