Θα τα γράψω τώρα που τα συναισθήματα είναι έντονα,
τώρα που ακόμη αναβοσβήνουν τα κάδρα όλων των ηθοποιών επί σκηνής μέσα στα μάτια μου,
τώρα που σκάνε ακόμη οβίδες δίπλα μου και σύσσωμες οι οικογένειες της πόλης φεύγουν για να σωθούν στην Κάλλιανη,
τώρα που οι ήχοι του απαράμιλλου Κοζανίτικου χιούμορ και οι εικόνες των ανθρώπων στην ουρά για το συσσίτιο είναι ακόμη νωπά,
τώρα που το δέος που μεταφέρεται στον θεατή είναι ακόμη έντονο,
τώρα που για μια ακόμη φορά πιστεύω πως δεν κάνω σχεδόν τίποτα κι εγώ για να υποστηρίξω τις μνήμες του τόπου μου,
τώρα που οφείλω να υποκλιθώ βαθιά σε μια συγκινητική (ανα)παράσταση που μεταφέρει την ιστορία των απλών ανθρώπων του 1941 στο σήμερα,
τώρα που κι εγώ σκέφτομαι συνεχώς ότι νέες Ματίνες δεν υπάρχουν, οι κοινωνικοί ακτιβιστές εξέλιπαν, όπως εξέλιπαν και οι δημιουργικές παρέες που μπορούν να μεγαλουργούν με πενιχρά μέσα …
αυτές τις ημέρες μια μυσταγωγία κυριολεκτικά συντελείται καθημερινά στο Φίλλιπος, κάτι μεγάλο που αφορά στην πριν από δεκαετίες, μια πόλη που σήμερα βομβαρδίζεται όχι από οβίδες, αλλά από μετριότητες και αμηχανία …
Νταϊάντα, όχι μια (ανα)παράσταση μιας περιόδου της πόλης και των παιδιών της, αλλά μια μυσταγωγία, χωρίς ίχνος υπερβολής …
