Μετά την εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ, η Τουρκία προαναγγέλλει αποστολή ερευνητικού σκάφους στην περιοχή του Καστελόριζου. Οι δηλώσεις, που εκπέμπονται, δείχνουν ξεκάθαρα τις προθέσεις του καθεστώτος Έρντογαν. Δείχνουν, επίσης, πόσο …πόνεσε τον «σουλτάνο» η «αυστηρή γλώσσα» των Βρυξελών. Από «τιμωρίες» που μένουν στα λόγια, δεν ιδρώνει το αυτί του.
Παραλλήλως έχουμε τις επανειλημμένες αναφορές του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Μελβούτ Ταβούσογλου, που θέτει θέμα «συνεκμετάλλευσης» φυσικών πόρων, στο Αιγαίο, όσο και την Κύπρο. Όλα ξεκινούν από την άρνηση της Τουρκίας να αποδεχθεί μια βασική αρχή του διεθνούς δικαίου κατά την οποία τα νησιά έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.
Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας είναι σταθερή εδώ και δεκαετίες, ως προς τις διεκδικήσεις της, ειδικώς στο Αιγαίο. Επενδύεται, υποκριτικώς, με το επιχείρημα ότι δεν είναι δίκαιο, μια συστάδα μικρών νησιών να αποκλείουν μια μεγάλη χώρα, όπως η Τουρκία, από τα «δικαιώματα της» στον υποθαλάσσιο γεωφυσικό πλούτο. Πρόκειται για καθαρή υποκρισία. Διότι το διεθνές δίκαιο, που επιμένει να περιφρονεί, περιλαμβάνει ειδικές διατάξεις για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, σε τέτοιες περιπτώσεις. Όπερ θα μπορούσε να είχε λυθεί οριστικώς, αν η Άγκυρα είχε αποδεχθεί την πρόταση του αειμνήστου Κωνσταντίνου Καραμανλή να προσφύγουν οι δυο χώρες, από κοινού, στη Χάγη.
Μια τέτοια διαδικασία παραμένει μονόδρομος για την ειρηνική επίλυση διαφορών μεταξύ γειτόνων που δεν θέλουν να λειτουργούν ως αρπακτικά. Και σε αυτή τη γραμμή πρέπει να παραμείνουμε. Για την ακρίβεια πρέπει να επανέλθουμε. Διότι τα τελευταία χρόνια έχουμε παρεκκλίνει από την γραμμή που χάραξε ο Καραμανλής και στήριξε δυναμικώς ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Παρεκκλίναμε όταν στο συνέδριο των Δελφών ο Νίκος Κοτζιάς χρησιμοποίησε τον χαρακτηρισμό «μοναχοφάηδες» για όσους επιμένουν σε αυτή την γραμμή. Και συνέχισε, ως διάδοχος του, ο Κατρούγκαλος. Ο όποιος, μετά την συνάντηση του με τον Ταβούσογλου, στην Αττάλεια, έθεσε το ρητορικό ερώτημα: «Πως μπορεί κάποιος να αποκλείσει από αυτή την περιοχή την Τουρκία, η οποία έχει τόσα χιλιόμετρα ακτή στη Μεσόγειο;»
Τώρα ακούμε τον Νίκο Δένδια, να κάνει λόγο για ελληνοτουρκικές «συνέργειες» που θα μπορούσαν να υπάρξουν στην περιοχή. Όλα αυτά μυρίζουν πνεύμα συνεκμετάλλευσης. Άλλα κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει με μονομερή υποχώρηση. Δεν νοείται τέτοια προοπτική αν η Τουρκία δεν αποδεχθεί το διεθνές δίκαιο και δεν υπάρξει μια απόφαση διεθνούς δικαστηρίου.
