Συνέντευξη της γνωστής ηθοποιού στο «Χ»
Τη Νίκη Παλληκαράκη σίγουρα θα την έχεις δει σε κάποια παράσταση ή στη «μεγάλη οθόνη». Αυτό που ίσως να μην έχεις δει, είναι ότι είναι ένας όμορφος άνθρωπος με καθαρό βλέμμα, που όση «τρέλα» και αυθορμητισμό και αν βγάζει πάνω στη σκηνή, τόση σοφία, ηρεμία και ευγένεια βγάζει εκτός της.
Μας υποδέχθηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο για να κάνουμε μια όμορφη συζήτηση, στο υπαίθριο δημοτικό θέατρο Κοζάνης, όπου αυτές τις ημέρες πραγματοποιούν πρόβες για την εξαιρετική και «σπαρταριστή» κωμωδία της Χρύσας Σπηλιώτη, σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Πλασκοβίτη, «Σκωτσέζικο Ντους» που θα κάνει πρεμιέρα αυτή την Παρασκευή 5 Ιουλίου.
Η ίδια έχει βρεθεί πολλές φορές στην Κοζάνη για περιοδείες ενώ ζούσε και για ένα χρόνο εδώ, σε μικρή ηλικία. «Συζητούσαμε με τον Χρήστο Ευθυμίου τι ωραία παράσταση που είχαμε κάνει το 2003 εδώ στην Κοζάνη όταν είχαμε ανεβάσει τους “Ηλίθιους” του Νηλ Σάιμον. Έχω μεγάλη αγάπη για την Κοζάνη, γιατί έχω μείνει εδώ και έκανα μια χρονιά στο δημοτικό, λόγω του πατέρα μου που είχε έρθει με μετάθεση. Έχω από τις ωραιότερες παιδικές αναμνήσεις. Και οι δικοί μου είχαν περάσει πολύ ωραία αλλά και εγώ με τον αδερφό μου έχουμε πολύ ωραίες μνήμες. Νιώθω μια αγάπη και μια οικειότητα με την Κοζάνη και τη νιώθω πιο δική μου, σε σχέση με τις άλλες πόλεις».
Είναι από τους τυχερούς ανθρώπους που μπόρεσαν να κάνουν ως επάγγελμα αυτό που αγαπούν και παρόλο που «λοξοδρόμησε» τελειώνοντας την ιατρική, ξαναγύρισε στη μεγάλη της αγάπη, την υποκριτική. Για αυτό που είναι περήφανη είναι ότι δεν έχει υπάρξει ανακόλουθη στο αξιακό της σύστημα και δεν μετανιώνει ποτέ για τίποτα, στηρίζοντας τις επιλογές της μέχρι τέλους καθώς θεωρεί πως όλα είναι μάθημα. «Η αλήθεια είναι ότι ήμουν τυχερή γιατί ως παιδί είχα γονείς που αγαπούσαν πολύ το θέατρο. Θυμάμαι ότι τις περιόδους που ο πατέρας μου έπαιρνε μεταθέσεις, όπως καλή ώρα εδώ στην Κοζάνη, ήταν πάντα ανοιχτό το ραδιόφωνο στο θέατρο της Δευτέρας και στην τηλεόραση κάθε Τετάρτη, με ασύλληπτα μεγάλους πρωταγωνιστές της εποχής και πολύ σημαντικά έργα. Θυμάμαι να καθόμαστε όλοι να τα παρακολουθούμε και κάθε Σάββατο, βάζαμε τα καλά μας και πηγαίναμε στο θέατρο. Επίσης, είμαι πρώτη ξαδέλφη του Θωμά Κινδύνη και μεγάλωσα με το να είμαι πάνω στο γραφείο του και να ακούω όλους τους μονολόγους του. Ήταν κάτι που από πιτσιρίκι έλεγα ότι θέλω να κάνω. Λοξοδρόμησα λίγο με την ιατρική αλλά ξαναγύρισα, ενώ είχα προσπαθήσει να τα συνδυάσω και ομολογώ ότι είμαι ευτυχής. Είναι το άπαν. Το λέω πραγματικά ότι είναι η ζωή μου το θέατρο και η τέχνη. Είχα την πολυτέλεια να αφοσιωθώ 100% σε αυτό και με έχει κάνει καλύτερο και σοφότερο άνθρωπο. Έχω ακολουθήσει πιστά το αξιακό μου σύστημα και νομίζω πως αυτό σου δίνει μεγάλη ισορροπία. Είμαι πολύ πιστή σε αυτά που έκτισα σαν παιδί, στα πιστεύω και στις αρχές μου. Δεν έχω προδώσει ποτέ τη μικρή Νίκη» τόνισε η ίδια και συνέχισε λέγοντας πως η τέχνη σε καλλιεργεί, σε μορφώνει, σου λειαίνει την ψυχή, σου φωτίζει τα σκοτάδια και σε απελευθερώνει ενώ τη χαρακτήρισε ως μια «ψυχαναλυτική» δουλειά. Δεν το θεωρεί ένα εύκολο επάγγελμα, όπως κανένα, αλλά θεωρεί πως είναι «ευλογία» να κάνεις ως επάγγελμα αυτό που λατρεύεις, γιατί αντέχεις πολύ περισσότερο. «Οι δυσκολίες είναι τεράστιες γιατί γδύνεσαι ψυχικά, παίζεις με τα σκοτάδια σου, με το νευρικό σου σύστημα, με τις ιδιοτροπίες, τις κακίες, τις καλοσύνες και οφείλεις να συνυπάρχεις με τους άλλους ανθρώπους αλλά σε απελευθερώνει και σε κάνει καλύτερο, αυτό το πιστεύω βαθιά».
Τα ΔΗΠΕΘΕ και το όραμα της Μελίνας
Αναφέρθηκε στο όραμα της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη για τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα, που πίστευε πως η πνευματική τροφή μπορεί να προσφερθεί και από το έργο των ΔΗΠΕΘΕ και να υπάρξει μια διαφορετική προσέγγιση των πολιτών προς τον πολιτισμό, λέγοντας πως όλο αυτό που δημιούργησε η Μελίνα και προσπάθησαν να το στηρίξουν όλοι, είναι πάρα πολύ σημαντικό και την θλίβει όταν βλέπει να μην υφίστανται κάποια ΔΗΠΕΘΕ. «Χαίρομαι πολύ που η Κοζάνη έχει ένα δυνατό και κυρίως ενεργό ΔΗΠΕΘΕ. Πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να στηρίζονται τα ΔΗΠΕΘΕ σε όλη την περιφέρεια της Ελλάδας. Ο κόσμος διψάει για το θέατρο και για ποιοτικές παραστάσεις, το έχει ανάγκη. Πρέπει να υπάρχει ένα δυνατό ΔΗΠΕΘΕ με ντόπιους καλλιτέχνες. Να γίνονται παραστάσεις και περιοδείες και το χειμώνα σε όλη την περιφέρεια. Δεν είναι εύκολο να πας σε παραστάσεις στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη. Πρέπει να υπάρχει ποιοτικό θέατρο σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας».
Όπως ανέφερε, η τηλεόραση και το θέατρο είναι δύο διαφορετικά είδη, εξίσου σημαντικά για τον ηθοποιό και με φοβερές τεχνικές, ωστόσο το θέατρο δεν αντικαθίσταται ποτέ, όχι μόνο λόγω των έργων που «ανεβαίνουν» αλλά κυρίως λόγω της επαφής και της διάδρασης με τον κόσμο. «Αυτό το ζωντανό δεν μπορεί να αντικατασταθεί ποτέ. Χρωστάω πολλά στην τηλεόραση, τη θεωρώ σπουδαίο μέσο. Το να μπορείς να μπαίνεις στα σπίτια του κόσμου και να προσφέρεις χαρά, είναι πολύ όμορφο αλλά το θέατρο δεν μπορεί να αντικατασταθεί ποτέ και με τίποτα».
Το «Σκωτσέζικο Ντους»
Με αφορμή την παράσταση που θα ανέβει σε λίγες ημέρες και πραγματεύεται, εν μέσω άλλων, την έλλειψη ενσυναίσθησης και ανθρωπιάς, η ίδια ανέφερε πως «η κοινωνία μας νοσεί παγκοσμίως και έχει πέσει πολύ σκοτάδι». «Θέλω να πιστεύω πως πρόκειται για μια μεταβατική περίοδο προς κάτι καλύτερο. Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος και θέλω να πιστεύω πως θα ανακάμψουμε. Πιστεύω πολύ στη νέα γενιά και βλέπεις πως έχουν ανάγκη για μια πιο ουσιαστική ανθρώπινη επαφή» σημείωσε.
Τέλος, για το εξαιρετικό και επίκαιρο σενάριο της Χρύσας Σπηλιώτη, ανέφερε πως όλα αυτά που περιγράφει είναι ρεαλιστικά και υπαρκτά ενώ είχε την ευφυία, κάνοντας το έργο κωμωδία, να γίνει πιο εύπεπτο στον κόσμο. «Είναι πολύ εύστοχο το κείμενο της, είναι συγκινητικό. Η κωμωδία έχει την τάση να αμβλύνει τις καταστάσεις και να τις κάνει πιο εύπεπτες. Ο κόσμος μπορεί πιο εύκολα να ταυτιστεί και να δεχθεί τα σκοτάδια του όταν του τα προσφέρεις μέσω της κωμωδίας» κατέληξε η κ. Παλληκαράκη.
Θένια Βασιλειάδου – www.xronos-kozanis.gr
