Κάποτε πρέπει με κάποιο τρόπο να τελειώσει η ιστορία με τα εγκαίνια των έργων. Ή τελοσπάντων να τελειώσει με τον παραδοσιακό, επαρχιώτικο τρόπο της κοπής της κορδέλας. Αυτόν τον τρόπο που σε κάνει να νιώθεις, ότι κάνεις ταξίδι στο χρόνο και σε λίγο θα ξεπροβάλλει μπροστά σου ο Μαυρογυαλούρος.
Έχουν ξοφλήσει οι τελετές αυτές και δεν προσφέρουν τίποτα σε κανένα. Για τους διοργανωτές αποτελούν μεγάλο μπελά, στους πολίτες δε λέει κάτι να ακούσουν με τις ώρες λογύδρια άνευ ουσίας, ενώ και για τους εκφωνούντες τα λογύδρια είναι μάλλον μια αγγαρεία.
Οι φανφαροφιέστες, λοιπόν, πρέπει να μπουν οριστικά στο χρονοντούλαπο: α) γιατί είναι γελοίο να ακούς για πάνω από τρία τέταρτα ανθρώπους να περιαυτολογούν και μάλιστα για πράγματα που δεν πλήρωσαν από την τσέπη τους, β) να τους βλέπεις να κάθονται στην πρώτη σειρά και να την «κοπανάν» λίγο αφού έχουν πει το ποίημα τους, γ) να μη βλέπεις σε αυτές τη συμμετοχή των πολιτών για τους οποίους έχει γίνει ουσιαστικά το έργο.
Για να μην τα πολυλογούμε. Δεν υπάρχει πιο ουσιαστικός τρόπος να εγκαινιάσεις ένα έργο, από το να το δώσεις απλά προς χρήση στους πολίτες. Εκείνοι θα καταλάβουν και τι σημασία του και σε ποιον πρέπει να το πιστώσουν. Αυτό φτάνει.
Iωάννα
