‘Όσοι πιστεύουν ότι ο φασισμός ειναι μόνον υπόθεση αμιγώς πολιτική, κάνουν ένα επικίνδυνο λάθος. Πριν φθάσει να έχει την πολιτική του έκφραση, είτε σε επίπεδο εξουσίας, είτε σε επίπεδο αντικαθεστωτικής τρομοκρατίας, ο φασισμός ειναι υπόθεση της καθημερινότητας. Είναι η προσπάθεια επιβολής επί των άλλων, ιδίως δε επί εκείνων που μας φαίνονται πιο αδύνατοι, πιο ευάλωτοι, δια της ασκήσεως βίας, πρωτίστως δε δια του εκφοβισμού, αυτού που επικράτησε να περιγράφουμε με την χρήση του αγγλικού όρου μπούλινγκ.
Είναι τραγικό να κηδεύει ένας γονιός το παιδί του, που έπεσε θύμα κάποιου δυστυχήματος, όπως αυτό με τον πολύ παινεμένο, από όσους τον γνώριζαν, 21χρονο αθλητή, που είχε πάει, με τον πατέρα του, για χιονοδρομία στα Τζουμέρκα της Ηπείρου. Αλλά, φευ, τα δυστυχήματα είναι μέσα στη ζωή. Εκείνο που είναι αδιανόητο είναι να χάνει τη ζωή του ένα παλικαράκι 19 ετών, επειδή συνέβη να είναι φίλαθλος μιας άλλης ομάδας, από εκείνην στην οποία ανήκαν οι φασίστες της καθημερινότητας, οι καθ΄ έξιν τραμπούκοι της διπλανής πόρτας, που του αφαίρεσαν τη ζωή.
Αλλά το ακόμη πιο τραγικό, στις συνέπειες του, είναι να “ανακαλύπτει” μια κοινωνία, τον φασισμό της καθημερινότητας, και να εμφανίζεται συγκλονισμένη, μόνον όταν βρίσκεται μπροστά στον άδικο θάνατο. Ενώ τον αντιπαρέρχεται, τον “καταπίνει”, όταν είναι αντιμέτωπη με τις διεργασίες που δείχνουν την επώαση του θανάσιμου φασισμού της κάθε μέρας. Το “αυγό του φιδιού” δεν γεννά μόνον “πολιτικούς” δολοφόνους σαν αυτούς που σκότωσαν τον Παύλο Φύσσα. Η μεγαλύτερη παραγωγή του είναι οι “απολίτικοι” νταήδες, κουτσαβάκηδες, ψευτόμαγκες, που ξεκινούν συνήθως την δράση τους από το σχολείο. Με πρόχειρα θύματα τα παιδιά εκείνα που είναι αδύναμα, είτε που έχουν κάποια αναπηρία ή άλλο πρόβλημα.
Σήμερα, ο Άλκης, ήταν φίλαθλος του Άρη Θεσσαλονίκης. Παλιότερα είχαμε θύματα που ήταν φίλοι του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού. Αύριο ποιος έχει σειρά; Διότι ασφαλώς κάποιος άλλος θα έχει σειρά. Ιδίως όταν αυτοί που ασκούν με οποιονδήποτε τρόπο τον εκφοβισμό, εναντίον όποιου “δεν τους αρέσει”, πότε η …φάτσα του, πότε η ομάδα του, πότε ο τρόπος συμπεριφοράς του και πότε οι επιλογές του, δεν φοβούνται ότι, ακόμη και όταν φθάνουν στην αφαίρεση ζωής, ή στο σακάτεμα ενός παιδιού, πρόκειται να σαπίσουν στη φυλακή. Ότι τους περιμένουν ισόβια. Πραγματικά και όχι εικονικά.
