Ξέρω. Εκεί που είναι οι τελίτσες, κάποιοι θα σπεύσετε να συμπληρώσετε την παροιμία με την λέξη «γύφτοι». Εγώ το απέφυγα. Διότι, διαφορετικώς, κινδύνευα να κατηγορηθώ για «ρατσισμό», εναντίον των «ρομά». Άλλωστε ο τίτλος δεν αναφέρεται σε παρίες της διεθνούς κοινότητας. Αλλά σε πολύ κορυφαίες περιπτώσεις. Σε άτομα με …αυτοκρατορικά σύνδρομα. Διότι ο ένας ονειρεύεται πως είναι τσάρος και ο άλλος ορέγεται να είναι σουλτάνος.
Τι σύμπτωση. Αυτή την χρονική περίοδο ο Ταγίπ Έρντογαν ξεδιπλώνει, απειλητικώς, τα οράματα του για την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με πρώτα πρόχειρα μεζεδάκια, για άρπαγμα, τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου, αλλά και κάποιο νέο κομμάτι από την Βόρεια Συρία. Ανατρέχοντας σε …δικαιώματα που απορρέουν από την εποχή του… «Πορθητή».
Την ίδια στιγμή, ο ομόψυχος και «κολλητός» του, ο επίδοξος νέος «τσάρος Πασών των Ρωσιών», Βλαντιμίρ Πούτιν, ανατρέχει στην εποχή του Μεγάλου Πέτρου για να προγράψει τα «δικαιώματα» της Ρωσίας επί γειτονικών χωρών. Δικαιώνοντας πλήρως όρους υποστηρίζουν ότι, μετά τα «μεζεδάκια», Οσσετία, Αμπχαζία και Κριμαία, η Ουκρανία δεν είναι το κυρίως πιάτο, αλλά το πρώτο στο «μεγάλο τσιμπούσι» που σχεδιάζει.
Ενδεχομένως διέφυγε της προσοχής σας μια είδηση. Ότι ο πρόεδρος της Φινλανδίας ακύρωσε σήμερα το γεύμα που επρόκειτο να παραθέσει στον βασιλιά της Σουηδίας. Αλλά το μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει το γιατί συνέβη αυτό. Είχε προηγηθεί, λίγες ώρες πριν, μια αινιγματική δήλωση του Πούτιν κατά την οποία «ήρθε η ώρα η Ρωσία να ανακτήσει κλεμμένα εδάφη της».
Μιλώντας σε νέους επιχειρηματίες στη Μόσχα ο Πούτιν είπε ότι «στη διάρκεια του πολέμου με τη Σουηδία ο Μέγας Πέτρος δεν κατέκτησε τίποτε, ανακατέλαβε αυτά που πάντα μας ανήκαν αν και όλη η Ευρώπη θεωρούσαν ότι ήταν σουηδικά. Φαίνεται ότι είναι τώρα η σειρά μας να ανακτήσουμε τα εδάφη μας». Μια δήλωση που εκλαμβάνεται ως συγκεκαλυμμένη απειλή προς τις τρεις χώρες της Βαλτικής και τις δύο σκανδιναβικές χώρες που επιδιώκουν την ένταξή τους στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο.
Φοβάμαι πως έχει δίκιο ο πρόεδρος της Πολωνίας όταν κατηγορεί τον Μακρόν και τον Σουλτς που επιμένουν να συνομιλούν και να «χαϊδεύουν» τον Πούτιν. Επικίνδυνοι, παράφρονες ιδεοληπτικοί είναι και ο Πούτιν και ο Έρντογαν. Και αν δεν αντιμετωπισθούν ως τέτοιοι από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, τόσο το χειρότερο για όλους μας.
