Βράδυ Παρασκευής, σχεδόν μεσάνυχτα. Ψηλά στο άλσος της Κοζάνης, στην αίθουσα Τέχνης, εκεί που στεγάζεται το δημοτικό θέατρο, παρότι η παράσταση έχει τελειώσει πάνω από μια ώρα οι θεατές δεν έχουν αποχωρήσει. Καθισμένοι πάνω στη σκηνή συζητούν με τους συντελεστές της παράστασης που μόλις είδαμε.
Ρωτούν διαρκώς τη συγγραφέα, το σκηνοθέτη. Θέλουν να μάθουν παραπάνω πράγματα για αυτό τη μοναδική θεατρική εμπειρία που μόλις έζησαν. Ανάμεσα μας και η νεαρή Ρουμάνα συγγραφέας του έργου, η Ελίζε Βιλκ. Ζει και εργάζεται σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ρουμανίας, εκατό χιλιόμετρα από το Βουκουρέστι. Σε ένα περιβάλλον που η ίδια περιγράφει ως ασφυκτικό, ένα περιβάλλον που και η ίδια μέσα από τις λέξεις της θέλει να αποδράσει. Άλλωστε στην κουβέντα μαζί της το ομολογεί. Το έργο της, από τα πιο δυνατά κείμενα που είδε το ευρωπαϊκό θέατρο τα τελευταία χρόνια έχει ήδη ανεβάσματα σε πολλές χώρες. Σε κάποιες, όπως οι Βαλκανικές, οι θεατές νοιώθουν την ίδια ασφυξία.
Σε άλλες, όπως η Ελβετία, το κοινωνικό περιβάλλον είναι διαφορετικό. Όμως οι προσλαμβάνουσες και στο τέλος το αδιέξοδο των εφήβων μοιάζει κοινό. Η Ελίζε λέει συγκινημένη ότι είναι το πιο ενδιαφέρον ανέβασμα του έργου της που έχει δει και θα ήθελε να φέρει την παράσταση στην πατρίδα της. Να τη μοιραστεί με τους δικούς της ανθρώπους. Η θεατρολόγος Σοφία Ευτυχιάδου επέλεξε να μας συστήσει το δικό της έργο, πολύ σοφά για τη δύναμη του.
Η συνέχεια του άρθρου
http://parallaximag.gr/agenda/theatro/to-theatriko-thavma-pou-ezisa-chthes-vrady-stin-kozani
