παρακολουθούμε τα πάντα
γιατί έτσι κι αλλιώς έρχονται καθημερινά από παντού πάνω μας κάθε είδους πληροφορίες,
διαβάζουμε και βλέπουμε ολούθε τα νέα για επερχόμενα live,
παρουσιάσεις βιβλίων,
θεατρικές παραστάσεις,
εκδηλώσεις συλλόγων,
ομιλίες φορέων …
που και γιατί σταματάμε τελικά και τι παρατηρούμε πιο προσεκτικά χωρίς να το ξεπερνάμε ως συνηθισμένο;
τι μας κάνει να ενδιαφερθούμε και να εν τέλει να συμμετέχουμε;
ένα φιλικό πρόσωπο που συμμετέχει;
ένας γείτονας που το υποστηρίζει και δεν μας κάνει καρδιά να μην τον στηρίξουμε;
μια ανάγκη να βγούμε προς τα έξω;
μήπως πάλι μας ωθεί ή μας αναγκάζει κάποιου είδους «υποχρέωση»;
μήπως όμως ισχύει πολύ συχνά το: στην αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι;
τι διαχωρίζει τα μεγάλα, από τα μικρά, τα μεσαία;
τι κάνει passé ένα δημόσιο γεγονός;
πόσο «λίγο» θα είναι μια οτιδήποτε επόμενη συναφής συναυλία,
αν την Παρασκευή πάμε στον Λεωνίδα Καβάκο και στην Κρατική Ορχήστα Αθηνών;
μένουμε απέξω από τα πάντα περιμένοντας τα μεγάλα, τα μεγαλύτερα, τα τεράστια;
εστιάζουμε και συμμετέχουμε στα λίγα και εξαιρετικά,
ανοίγουμε κάπου κάπου ένα από τα εξαιρετικά μπουκάλια της κάβας μας με ξινόμαυρο
ή ρίχνουμε και λίγο νερό στο βαρελίσιο κρασί του γείτονα που μας το προσέφερε με το τεράστιο χαμόγελο του;
