Με αφορμή τον άγριο ξυλοδαρμό σταθμάρχη του Μετρό από δυο ανήλικους νταήδες, (που αμέσως μετά έσπευσαν να ζητήσουν την προστασία της μαμάς τους), ο αρμόδιος για τις συγκοινωνίες υπουργός Κώστας Καραμανλής ο Γ΄, μας ανέπτυξε έναν προβληματισμό. Κατά τον οποίο πρέπει να δούμε το ενδεχόμενο ίδρυσης ειδικής αστυνομίας για την διαφύλαξη της τάξης στα αστικά μέσα μεταφοράς των πολιτών. Παίρνοντας προφανώς αμπάριζα από το γεγονός ότι η Βουλή ενέκρινε την πρόταση του Χρυσοχοίδη και της Κεραμέως για την σύσταση ειδικού σώματος για την περιφρούρηση των πανεπιστημιακών σχολών από τους μόνιμους εισβολείς.
Αν επικρατήσει αυτή η λογική, τότε, μετά από κάποια έκτροπα σε αθλητικούς χώρους, θα βγει και ο Αυγενάκης να ζητά μια ειδική αστυνομία αθλητισμού. Και αν έχουμε επεισόδια σε ναούς, θα προβληθεί το αίτημα για ίδρυση εκκλησιαστικής αστυνομίας. Και αν έχουμε επεισόδια από Αφγανούς, Πακιστανούς, Γεωργιανούς ή άλλους μετανάστες, να ιδρύσουμε και μια ειδική αστυνομία αντιμετώπισης μεταναστών. Και πάει λέγοντας.
Πριν από τέσσερα χρόνια, κάποιοι εργατοπατέρες των αστυνομικών, με αφορμή την κακοποίηση συναδέλφων τους από «μπαχαλάκηδες» του «αντιεξουσιαστικού χώρου», κατά την επέτειο του Πολυτεχνείου, είχαν προβάλει, από τηλεοράσεως, το πρωτοφανές, παγκοσμίως, αίτημα: Να δημιουργηθεί μια ειδική αστυνομία που να προστατεύει τους …αστυνομικούς. Το οποίο συνόδευαν με το παράλληλο αίτημα για πρόσληψη, μερικών ακόμη χλιδών, νέων αστυνομικών, γενικώς.
Τότε λοιπόν ανέτρεξα στα στοιχεία της «Γιούροστατ». Και διαπίστωσα ότι, όχι μόνον δεν μας λείπουν αστυνομικοί, αλλά έχουμε οδηγηθεί σε ένα καθεστώς τόσο …παραφουσκωμένης αστυνομίας, ώστε, αναλογικώς με τον πληθυσμό μας, να διαθέτουμε τους περισσοτέρους «κατά κεφαλήν» αστυνομικούς από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Έκτοτε, οι διορισμοί συνεχίσθηκαν. Χωρίς όμως να εξασφαλίζουμε και την αναγκαία αποτελεσματικότητα αυτού του φοβερού μηχανισμού, ιδίως ως προς την αντιμετώπιση των «μπαχαλάκηδων» κάθε μορφής και χρώματος.
Κακά τα ψέματα. Η δημόσια ασφάλεια δεν εξασφαλίζεται με την ποσότητα αλλά με την ποιότητα των κατά περίπτωση κινητοποιουμένων. Ούτε είναι «λύση» το να δημιουργούμε, κάθε τόσο και ένα «ειδικό σώμα». Η περίπτωση των πανεπιστημίων είναι κάτι εντελώς ιδιαίτερο. Αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει ως αφορμή για ατελείωτες …ειδικές αστυνομίες. Ας εκπαιδευθούν καλύτερα, ώστε να κάνουν τη δουλειά τους αποτελεσματικότερα, οι αστυνομικοί που έχουμε. Και οι όποιοι είναι «ουκ ολίγοι». Ας θυμηθούμε το προγονικό: Ουκ εν τω πολλώ το ευ.
