Πάντα βιαστικά. Πάντα γρήγορα και με συνοπτικές διαδικασίας η ενθρόνιση και η αποκαθήλωση. Χωρίς να αφήσουμε να «κατακάτσει» λίγο η σκόνη που αφήνει ένα γεγονός.
Εκείνο τον Αύγουστο του 2004 δε βάλαμε μυαλό. Τέσσερα χρόνια πριν είχαμε γκρεμίσει τείχη και είχαμε βαφτίσει καράβια προς τιμή του Αιόλου που άκουγε στο όνομα Κεντέρης.
Τόσα χρόνια μετά, πάλι δε βάλαμε μυαλό και τα βάλαμε με το Γιάννη. Αυτόν το Γιάννη, που έγινε το χρυσό παιδί όλων των Ελλήνων και κατάφερε μέσα στη σκοτεινιά των δύσκολων καιρών που διανύουμε να μας κάνει έστω και για λίγο να αισθανθούμε και πάλι περήφανοι.
Όσο καιρό ο Γιάννης έλεγε αυτά που θέλαμε να ακούσουμε ήταν ο καλύτερος. Τώρα που επέλεξε να μην αγωνιστεί με την Εθνική, είναι ο χειρότερος.
Γεννιέσαι, λοιπόν, Έλληνας ή γίνεσαι; Όπως μας βολεύει, είναι η απάντηση, γιατί αν ο Αντετοκούμπο ήταν Έλληνας με βάση το jus sanguinis, η επιλογή του να μην αγωνιστεί θα έπαιρνε τελείως διαφορετικές διαστάσεις και πάντως δεν θα έμπαινε σε διαδικασίας αμφισβήτησης η αγάπη του για τη χώρα. Τώρα, όμως, είναι όλα διαφορετικά.
Ο άλλοτε τσολιάς στο Σύνταγμα Αντετοκούμπο πρέπει να απολογηθεί για μια εν τέλει συνηθισμένη πρακτική, την ώρα εμείς που οι γηγενείς θα αναζητούμε ευθύνες παντού αλλού, εκτός από εμάς του ίδιους.
Ιωάννα
Πότε δικός μας, πότε με τους άλλους
Μοιραστείτε την είδηση
