Λαβωμένη, με ορθάνοιχτες τις τέσσερις πληγές της έφυγε η “Κοζάνη” από τις Συκιές Θεσ/νίκης, χωρίς να ανταποδώσει έστω και μία “γρατσουνιά” στους αντιπάλους της, οι οποίοι δικαιολογημένα πανηγύρισαν μία από τις πιο εντυπωσιακές επιτυχίες στην ιστορία της ομάδας τους.
Τελικά, το τέσσερα – μηδέν, από μόνο του εκκωφαντικό, απρόβλεπτο, απίθανο, γεννά πολλά ερωτηματικά:
Τόση μεγάλη διαφορή κλάσεων υπήρχε μεταξύ των δύο ομάδων, ώστε η μία να εμφανίζεται δυο-τρεις βαθμίδες ανώτερη από την άλλη;
Ποιοι ήσαν οι νικητές; Μία ομάδα βαθμολογικά μόλις ένα σκαλί πριν από τον ουραγό του β’ ομίλου της Γ’ Εθνικής, η οποία αγκομαχούσε μέχρι τώρα να σημειώσει ένα τέρμα, μετρώντας συνολικά εννέα πριν από τον αγώνα. Δεν ήταν, λοιπόν, ούτε η… Μπαρτσελόνα, ούτε όλες οι άλλες ισάξιες και ισοδύναμες ομάδες – μεγαθήρια!
Από την άλλη, η “Κοζάνη”, η γνωστή, σοβαρή, δυνατή, μαχητική ομάδα, που αγωνίζεται για τη νίκη μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του αγώνα, η οποία – μόνο υπό εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες – μπορούσε να δεχθεί τέσσερα τέρματα, χωρίς να ανταποδώσει, έστω και ένα, για την τιμή των όπλων!
Δεν είναι δε “λύση” του προβλήματος, να αποδίδουμε το σκορ σε ατυχία και σε κακή μέρα της ομάδας, όταν από την εξέλιξη του αγώνα, η “Κοζάνη” δεν είχε άτυχες στιγμές (σουτ στα δοκάρια, μεγάλες ευκαιρίες μέσα στην αντίπαλη περιοχή, άστοχα σουτ προ κενής εστίας), αρκετές προσπάθειες που η τελική τους κατάληξη ήταν ατυχής, καθώς, η μπάλα περνούσε ξυστά από τα δοκάρια και δεν “χάιδευε” τα αντίπαλα δίχτυα!
Συνεπώς, το όλο πρόβλημα δεν “κολλάει” στις άνω περιπτώσεις (ατυχίες, κακιά μέρα που αποδίδεται). Θέλει αντιμετώπιση ουσιαστική, θαρραλέα, άμεση. Καθαρές και ενσυνείδητες απαντήσεις, μακριά από υπεκφυγές, μισόλογα, διπλωματική γλώσσα (υπάρχει η πολιτική ζωή γι’ αυτά).
Το τέσσερα – μηδέν δεν είναι απλώς βαρύ, είναι μια δυσβάστακτη ήττα για την ιστορική “Κοζάνη”. Είναι “λεκές” που χρειάζεται πολλή δουλειά για να καθαρίσει.
Ας γίνει η αυτοκριτική: Το τέσσερα – μηδέν είναι απαρχή οδυνηρών εξελίξεων ή σημείον αναφοράς για ανασύνταξη, ανακατάταξη δυνάμεων και επανεκκίνησης σε δρόμο δύσκολο μεν (γεμάτο εμπόδια), αλλά παλικαρίσιο, ανδρείο, που οδηγεί στην κατάκτηση του κότινου της τελικής νίκης!
Είναι η ώρα της αλήθειας! Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του. Ας τοποθετηθεί στα ίσια και ας απαντήσει: Οι ποδοσφαιριστές – πρωταγωνιστές. Οι αποτελούντες την τεχνική ηγεσία. Οι διοικούντες. Οι καθ’οιονδήποτε τρόπο συνεισφέροντες υπηρεσίες.
Με το χέρι στην καρδιά τους, ας ξεκαθαρίσουν τι θέλουν και ποιες είναι οι προτεραιότητές τους. Θέλουν την “Κοζάνη” στην Γ’ Εθνική; Εάν, ναι, ας δώσουν το άπαν των δυνάμεών τους, για την επιτυχία. Εάν δεν μπορούν ή δεν επιθυμούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις, ας παραχωρήσουν τη θέση τους σε άλλους που έχουν τη διάθεση και τις δυνατότητες. Σε καμμία όμως περίπτωση δεν αρκεί η μισή προσπάθεια και η επιφανειακή αντιμετώπηση των προβλημάτων. Η ιστορία της ομάδας απαιτεί πολύ περισσότερα.
Μετά από ώριμη σκέψη τους, ας αναλογισθούν όλα τα παραπάνω και ο καθένας ας πάρει τις αποφάσεις του. Γιατί είναι γεγονός ότι στην “Κοζάνη” δεν ταιριάζει η απογοήτευση, αλλά ο σεβασμός. Ο σεβασμός, ο οποίος προέρχεται όχι μόνο από τη φανέλλα, που τίμησαν με ιδρώτα και αίμα δεκάδες προηγούμενες ποδοσφαιρικές γενιές, αλλά και από το ειδικό βάρος έξι και πλέον δεκαετιών ποδοσφαιρικής αίγλης και δόξας.
Σεβασμός, λοιπόν, και όχι απογοήτευση για την “Κοζάνη”! Την “Κοζάνη”, η οποία με την ιστορική πορεία της αποτελεί ένα καθημερινό κομμάτι της ιστορίας της πόλης μας!
Αυτονόητο είναι ότι, κάθε τι που έρχεται και είναι αντίθετο με όλα τα παραπάνω, δημιουργεί νεφελώματα και σκιές σε έναν ορίζοντα, ο οποίος κατά το πλείστον είναι και παραμένει καθαρός και φωτεινός!
Δημ. Κλείδης – www.xronos-kozanis.gr
