‘Φεύγα, Μανόλη, σκουτών΄οι Γιρμανοί όποιουν βρουν, άκουσε από τον απέναντι όχτο ο πατέρας μου, που βρισκόταν στην τοποθεσία «γαύρος», δυτικά του ξωκκλησιού του Άι-Χαράλαμπου, τόπο γεμάτο λοφίσκους φυτεμένους μ΄αμπέλια.
Έφυγε γκουργκυλώντας και σώθηκε από τις εκκαθαρίσεις των Γερμανών, αντίποινα για την εξόντωση αυστριακού γιατρού, από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ στο χωριό Καλαμιά, εκκαθαρίσεις που έφτασαν ως την Κοζάνη.
Ανάμεσα στα θύματα κι ο εικοσάχρονος… Δάλλας, γιος γείτονά μας στη Σκ΄ρκα, ο οποίος χάνοντας τη γυναίκα του ανάστησε μόνος του τα παιδιά πλένοντας από τον αρβανίκο, ζυμώνοντας και τώρα μετέφερε μόνος του πάλι, διπλωμένη στα δυο, επάνω στο γουμάρι τη σορό του γιου του για τα χρέη της ταφής…
Οι Γερμανοί δεν αρκέστηκαν στο θανατερό γυρολόι, πήραν στη συνέχεια 45 πατριώτες φυλακισμένους και τους εκτέλεσαν, 26. 1. 1944, στη θέση μαντέμια (όπως διορθώθηκε).
Φέτος, δυστυχώς, δεν τους τιμήσαμε όπως ξέρουν οι Κοζανίτες και τιμούν. Ιερό το χώμα που τους σκεπάζει!
