Η Δυτική Μακεδονία και ιδιαίτερα το λεκανοπέδιο Κοζάνης- Πτολεμαΐδας έχει πικρή εμπειρία από χαμένα ανταποδοτικά οφέλη, όπως και από την επαναπόδοση εδαφών.
Και να που το σκηνικό επαναλαμβάνεται. Την ώρα που ακόμα μετράμε τις «πληγές» και τις ανοιχτές τρύπες που αφήνει πίσω της ΔΕΗ, ερχόμαστε να ζήσουμε ξανά το ίδιο με τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Οι συγκεκριμένες εταιρείες έχουν κυριολεκτικά περικυκλώσει αυτή τη στιγμή οικισμούς της περιοχής, απλώνοντας πάνελ, χωρίς να γυρίζουν στις τοπικές κοινωνίες τίποτα για όλες αυτές τις εκτάσεις που καταλαμβάνουν έναντι ασήμαντου τιμήματος. Για να μην συζητήσουμε για τις αποκαταστάσεις που οφείλουν να κάνουν μετά τις εργασίες στους δρόμους και στα εδάφη που έχουν καταστρέψει κατά το στάδιο της κατασκευής.
Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι εδώ και δεκαετίες έχει παγιωθεί στην περιοχή μια κουλτούρα που θέλει τις τοπικές κοινωνίες να προτιμούν να φυτοζωούν, παίρνοντας -έστω και λίγα- από τα αντισταθμιστικά, παρά να προσπαθούν να δημιουργήσουν δικό τους πλούτο, κρατώντας το περιβάλλον ελεύθερο από τέτοιες δραστηριότητες.
