Σε όλα τα θέματα τα μπρος-πίσω μας τρώνε. Το γεγονός δηλαδή ότι δεν υπάρχει μια διαχρονική, συνεπής πολιτική που θα δώσει αποτελέσματα, ανεξάρτητα με τα πολιτικά πρόσωπα και τα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία.
Στην εξωτερική πολιτική, αυτό συμβαίνει κατά κόρον. Στην εκπαιδευτική πολιτική, το πληρώσαμε με όλους αυτούς τους πειραματισμούς στου “κασίδη το κεφάλι”. Στην πολιτική για την υγεία από που να το πιάσει κάποιος.
Χθες, το ενδιαφέρον μονοπώλησε η είδηση για την απόφαση προσθήκης πτέρυγας στο Μαμάτσειο. Ένα θέμα που κρατάει από το 2005 και έφτασε 2020 κι ακόμα εξέλιξη δεν είδαμε. Γιατί, λοιπόν, ένα τέτοιο θέμα θα πρέπει να είναι υπόθεση της πολιτικής ηγεσίας; Γιατί θα πρέπει να “σταματάει” και να “ξεκολλάει” κατόπιν ενεργειών;
Εφόσον υπάρχουν πραγματικές ανάγκες και οι μελέτες σκοπιμότητας το αποδεικνύουν, τότε ένα τέτοιο έργο, δεν θα πρέπει να εντάσσεται στο αλισβερίσι της μικροπολιτικής. Αν πάλι κρίνεται ότι δεν υπηρετεί τους στόχους που έχουν τεθεί, ας μπαίνει στην άκρη. Αλλά τεκμηριωμένα.
Τα μπρος-πίσω
Μοιραστείτε την είδηση
