Στο άρθρο του «Τι (δεν) είναι δημοσιογραφία» ο διαπρεπής επιστήμονας της επικοινωνίας Mark Deuze αναφέρει στην εισαγωγική παράγραφο: «Τι δεν πιστεύω πια: ότι η βιομηχανία των ειδήσεων, όπως παραδοσιακά οργανώθηκε, είναι απαραίτητη για να επιβιώσει η δημοσιογραφία ως ιδεολογία και για να παραμείνει το έργο των δημοσιογράφων σχετικό με τη ζωή των ανθρώπων» (Deuze, 2019).
Παρά τα όσα έχουν αλλάξει, τόσο από πλευράς πολιτικής οικονομίας όσο και από πλευράς τεχνολογίας της επικοινωνίας, η δημοσιογραφία στον πυρήνα της παραμένει ίδια και αφορά την υποχρέωσή της να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Κάτι τέτοιο γίνεται μόνο όταν καταφέρνει να κρατά ψηλά υποθέσεις και θέματα που έχουν σημασία για τις ζωές όλων.
Κρατώντας έναν τέτοιο ρόλο, ο Τύπος καταφέρνει να σταθεί δυναμικά, ως θεσμός, στον «στενό διάδρομο» της ελευθερίας και της δημοκρατίας ενδιάμεσα σ’ έναν «δεσμώτη Λεβιάθαν» και την κοινωνία των πολιτών.
Οπως αναφέρουν οι Ντάρον Ατζέμογλου και Τζέιμς Ρόμπινσον στο βιβλίο τους «The Narrow Corridor: States, Societies, and the Fate of Liberty», η ισορροπία μεταξύ κράτους και κοινωνίας είναι πολύ ευαίσθητη και βασίζεται στον ανταγωνισμό και τη συνεργασία. Όσο το κράτος αποκτά περισσότερες εξουσίες και ασκεί παρεμβατικότερο ρόλο τόσο η κοινωνία των πολιτών πρέπει να αυξάνει τον ρυθμό, να «τρέχει» πιο γρήγορα, προκειμένου να αποδυναμώνονται οι ελίτ και να ενδυναμώνονται οι θεσμοί.
Ο Τύπος και οι δημοσιογράφοι λειτουργοί του μπορούν να είναι το ανάχωμα απέναντι στη δημαγωγία «δεσποτικών Λεβιάθαν», αλλά και στην αδιαφορία της κοινωνίας των πολιτών. Αρκεί να πιστεύουν στην ουσία της δημοσιογραφίας.
