Βλέποντας κι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι φαντάζομαι, το βράδυ του Σαββάτου το Mega στις τελευταίες ώρες εκπομπής του, έκανα την εξής διαπίστωση. Η τηλεόραση του σήμερα είναι μακράν συντηρητικότερη και οπισθοδρομικότερη της τηλεόρασης του ’90.
Αφορμή ήταν φυσικά οι Απαράδεκτοι. Μια σειρά που εκτός από το χιούμορ και τη φρεσκάδα της, τη θυμόμαστε για την έντονη κριτική και τη σάτιρα όλων εκείνων που σήμερα έχουμε κάνει σημαία. Η νεοελληνική γκλαμουριά, η παρελθοντολαγνεία, η προγονοπληξία και όλα εκείνα τα θανάσιμα αμαρτήματα που σήμερα έχουμε ανάγει σε βασικές αξίες της κουλτούρας μας ήταν στο στόχαστρο της καυστικής πένας της νεαρότατης τότε Δήμητρας Παπαδοπούλου. Ποιος θα τολμούσε σήμερα να κάνει πλάκα με τα παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη;
25-30 χρόνια μετά, το τηλεοπτικό προϊόν επιστρέφει πίσω. Πολύ πίσω. Σε σαπουνόπερες και σήριαλ που αναπαράγουν τα ίδια στερεότυπα, σε ριάλιτι που αποθεώνουν το τίποτα και προβάλλουν κοριτσάκια να κλαίνε για τα κομμένα μαλλιά τους και νέες εκδόσεις τσελεμεντέδων.
Λείπει η φρεσκάδα, το καινούργιο, το αιχμηρό. Ίσως γιατί αυτή τη στροφή κάνει όλη η κοινωνία μας. Κλείνει ολοένα και περισσότερο αντί να ανοίγει. Σε μια εποχή που καλούμαστε για κοσμοπολιτισμό, εμείς ξαναγυρνάμε στον επαρχιωτισμό της αυλής της γειτονιάς μας.
Ιωάννα
