Δανείζομαι τον τίτλο απο την επιστολή της οικογένειας Ελευθερουδάκη με την οποία ανακοινώνει το κλείσιμο του τελευταίου βιβλιοπωλείου της. Προκαλεί άραγε κάθε γέννα της τεχνολογίας έναν μικρό θάνατο κάπου αλλού; Γιατί κάπως έτσι μοιάζει να έχουν επιδράσει τα ηλεκτρονικά βιβλία κι όλη αυτή η πληθώρα της διαδικτυακής πληροφορίας στους πάλαι ποτέ κραταιούς ναούς της γνώσης.
Όταν πήγαινα στο δημοτικό, -σπανιότατα μεν αλλά συνέβαινε- οι δάσκαλοι μας έστελναν στη βιβλιοθήκη -την απώτατη πηγή γνώσης- για να συμβουλευτούμε εγκυκλοπαίδειες και βίους μεγάλων προσωπικοτήτων. Πολύ αργότερα, βέβαια και εκτός της χώρας ανακάλυψα πως μοιάζει πραγματικά μια βιβλιοθήκη.
Όσο περνούσαν τα χρόνια, η βιβλιοθήκη μετακόμιζε όλο και πιο κοντά, μέχρι που χώρεσε στις 5 ίντσες του κινητού και στην παλάμη του χεριού. Η πληροφορία είναι άμεσα διαθέσιμη με το πάτημα ενός κουμπιού που αμφισβητεί ευθέως τις αυθεντίες και παραγκωνίζει πλήρως την κληρονομιά της τυπογραφίας.
Μήπως είναι η ώρα για ένα μνημόσυνο όπως ταιριάζει σε ένα σημαντικό νεκρό ή η κατάλληλη στιγμή για να βάλουμε το προϊόν της τυπογραφικής κληρονομιάς σε άλλο περιτύλιγμα;
Τίποτα εύκολο, αλλά και τίποτα δεδομένο. Θα προτιμήσω την εκδοχή της αλλαγής περιτυλίγματος που μοιάζει πιο αισιόδοξη και λιγότερο οριστική. Όχι μόνο για την τυπογραφία, αλλά για όλα τα πράγματα.
