Ο γιαλαντζί «σουλτάνος» της Άγκυρας, με τις κινήσεις και τις δηλώσεις του, με αφορμή την έξοδο του τουρκικού ερευνητικού σκάφους «Αμπντουλχαμίτ Χαν», στα νερά της Ανατολικής Μεσογείου, προκαλεί.
Προκαλεί ευθέως την Ελλάδα και την Κύπρο. Προς τις όποιες, κυρίως, στρέφονται και οι δηλώσεις του. Αλλά αν βγούμε λίγο από το καβούκι μας θα δούμε ότι η πρόκληση του πάει πολύ πιο μακριά. Στοχεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικώς. Μόνο που η ηγεσία της ΕΕ παρακολουθεί αυτές τις προκλήσεις μουδιασμένη, δίνοντας την εικόνα μιας ανημπόριας. Λες και φοβάται να αντιδράσει ανοικτά και περιορίζεται, σαν τους αδύναμους, να …μουρμουρίζει.
Όταν κάτι τέτοια τα γράφω εγώ, σπεύδουν κάποιοι να μου στείλουν μηνύματα με τα οποία με χαρακτηρίζουν, επιπολαίως, ως «αντιευρωπαϊστή». Τους αφιερώνω λοιπόν σήμερα ένα απόσπασμα από άρθρο, ακριβώς για την στάση της ΕΕ, έναντι του Έρντογαν, από την γερμανική εφημερίδα Handelsblatt:
«Οι ισορροπίες είναι λεπτές, καθώς οι σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και ΕΕ είναι ήδη προβληματικές. Στις Βρυξέλλες η δυσαρέσκεια κατά του Έρντογαν φαίνεται εδώ και εβδομάδες να αυξάνεται. Όχι μόνο οι προκλήσεις του προς την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και η προσέγγισή του με τον Ρώσο πρόεδρο, Βλαντιμίρ Πούτιν, και άλλους αυταρχικούς ηγέτες δείχνουν να εξοργίζουν τους εταίρους».
Παρόλα αυτά, όπως αναφέρει οι εφημερίδα, «υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους μία αντίδραση της ΕΕ και των ΗΠΑ κατά του νατοϊκού εταίρου και υποψήφιου προς ένταξη στην ΕΕ θεωρείται απίθανη: Η σημασία της Τουρκίας είναι πλέον πολύ μεγάλη για να υπάρξει μία σκληρή αντίδραση εναντίον της. Επιπλέον, οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ δεν πρόκειται να συνεδριάσουν ξανά πριν από τα τέλη Αυγούστου. Συνεπώς, πριν από τη συνεδρίαση αυτή δεν αναμένεται καμία ευρωπαϊκή απάντηση στα καμώματα του Έρντογαν. Ο Τούρκος ηγέτης γνωρίζει πολύ καλά ότι από τη Δύση έχει το ελεύθερο, κάτι το οποίο θα μπορούσε να πυροδοτήσει επιπλέον εντάσεις σε βάρος της ΕΕ τους επόμενους μήνες και πριν από τις κρίσιμες εκλογές στη χώρα του».
Θλιβερή εικόνα. Λες και αντί για την ηγεσία μιας υπερδύναμης, όπως μπορούσε και όφειλε να δρα η ΕΕ, έχουμε να κάνουμε με εκείνον τον χαρακτήρα από τους «Δέκα μικρούς Μήτσους» του Λαζόπουλου, τον «ανθρωπάκο», που μονίμως καταπίνει εκείνο που πράγματι ήθελε να πει και ψελλίζει κάτι άλλο.
