Λήθη και Λίνκολν
George Saunders
μετάφραση: Γ. Ι. Μπαμπασάκης
Ίκαρος, 2017
472 σελ.
«Πώς ζούμε και πώς αγαπάμε, όταν ξέρουμε ότι όλα αυτά που μας νοιάζουν κάποια στιγμή θα πάψουν να υπάρχουν;
Φεβρουάριος 1862. Ο Αμερικανικός Εμφύλιος μαίνεται, ενώ ο αγαπημένος εντεκάχρονος γιος του προέδρου Λίνκολν βρίσκεται βαριά άρρωστος και, παρά τις προβλέψεις για ανάρρωση, τελικά πεθαίνει.
Στις 22 Φεβρουαρίου του 1862, δύο μέρες μετά τον θάνατό του, ο Γουίλι Λίνκολν κηδεύτηκε σε μαρμάρινη κρύπτη στο κοιμητήριο της Τζόρτζταουν.
Εκείνο το βράδυ, ο Αβραάμ Λίνκολν φθάνει μόνος στο νεκροταφείο, θέλοντας να περάσει χρόνο με το άψυχο σώμα του γιου του. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, τα φαντάσματα αυτών που έφυγαν πρόσφατα από τη ζωή και αυτών που έχουν πεθάνει, από καιρό, συνυπάρχουν· μια μνημειώδης μάχη πραγματοποιείται για την ψυχή του μικρού Γουίλι.
Με έναυσμα αυτό το ιστορικό γεγονός, o George Saunders, αφηγείται μια αξέχαστη καλειδοσκοπική ιστορία για την οικογενειακή αγάπη, την απώλεια, αλλά και τις δυνάμεις του καλού και του κακού.»
Γύρω από το ιστορικό γεγονός του θανάτου του μικρού Γουίλι, οργανώνει ο Τζορτζ Σόντερς το νέο του βιβλίο που στα ελληνικά τιτλοφορήθηκε ως Λήθη και Λίνκολν (ο πρωτότυπος αγγλικός είναι Lincoln in the Bardo). Ο Σόντερς παρουσιάζει τον Αμερικανό πρόεδρο Αβραάμ Λίνκολν να θρηνεί τον θάνατο του εντεκάχρονου γιου του Ουίλι εν μέσω της εκατόμβης των νεκρών του αμερικανικού εμφυλίου.
Ο Τζορτζ Σάντερς έχει γράψει εφτά βιβλία, ανάμεσα στα οποία οι συλλογές διηγημάτων “Tenth of December” και “Pastoralia”. Έχει υπάρξει υπότροφος του Ιδρύματος Lannan, της Αμερικανικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών, και του Ιδρύματος Guggenheim. Το 2006 τιμήθηκε με την Υποτροφία MacArthur. Το 2013 του απονεμήθηκε το Βραβείο Διηγήματος PEN/Malamoud ενώ συμπεριλήφθηκε στον Κατάλογο των Times με τους εκατό πιο σημαντικούς ανθρώπους στον κόσμο. Διδάσκει στο Πρόγραμμα Δημιουργικής Γραφής στο Syracuse University.
Από τον Δία στο Χριστό
Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ
Gutenberg – Γιώργος & Κώστας Δαρδανός, 2017
144 σελ.
«Επτά αιώνες που άλλαξαν ριζικά την Ευρώπη σε ένα μικρό βιβλίο. Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ ξέρει να μας εξηγήσει απλά, κατανοητά, πλήρως πώς περάσαμε από τους 12 βασικούς και πάμπολλους περιφερειακούς θεούς στον Χριστό· πώς άλλαξε ο πνευματικός βίος των ανθρώπων· τι ρόλο έπαιξαν οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, οι “βάρβαροι” και τα ελληνικά· πώς αυτό το σταδιακό πέρασμα από τη μία εποχή στην άλλη δεν διαμόρφωσε μόνο τον τρόπο που σκεφτόμαστε σήμερα, αλλά έδωσε νέο νόημα ακόμα και στις λέξεις που χρησιμοποιούμε.»
Η Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ γεννήθηκε το 1926. Σπούδασε στην Αθήνα και στο Παρίσι και ειδικεύτηκε στη μελέτη του κόσμου της χριστιανικής Ανατολής, και ειδικότερα του κράτους και της κοινωνίας του Βυζαντίου. Μια σειρά εργασίες της πάνω στο Βυζάντιο την έκαναν γνωστή. Αναφέρουμε εδώ μονάχα μερικές: “Έρευνες για τη διοίκηση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας τον ένατο – δέκατο αιώνα” (1960), “Το Βυζάντιο και η θάλασσα” (1966), “Μελέτες για τη διοικητική και κοινωνική διάρθρωση του Βυζαντίου” (1971), “Βυζάντιο, η χώρα και τα εδάφη” (1976), κ.λπ. Έλαβε μέρος σε διάφορα παγκόσμια συνέδρια ιστορίας και προσκλήθηκε για διαλέξεις στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου ενώ έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις. Το 1967 έγινε η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του τμήματος Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης και το 1976 εκλέχτηκε Πρύτανης στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης (η πρώτη γυναίκα να τιμηθεί με μια τέτοια θέση στα 700 χρόνια παράδοσης του Πανεπιστημίου). Έχει διατελέσει, μεταξύ άλλων, Πρύτανης του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου, Πρόεδρος του Πανεπιστημίου του Παρισίων και του Κέντρου Τέχνης και Πολιτισμού Ζωρζ Πομπιντού-Μπομπούρ. Είναι αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και είναι επίτιμη πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου των Δελφών. Θεωρείται μια απ’ τις πλέον εξέχουσες πανεπιστημιακές και πνευματικές προσωπικότητες του τόπου μας που τιμούν πραγματικά την πατρίδα μας στο εξωτερικό. Η εργογραφία της είναι ιδιαιτέρως σημαντική και παραμένει σημείο αναφοράς των μελετητών.
