Αρθρογραφία
Έχω γράψει και άλλοτε ότι εκτιμώ την «ντομπροσύνη», την ευθύτητα με την οποία εκφράζεται και την καθαρότητα σκέψης του μητροπολίτη Δωδώνης (πρώην Ζακύνθου) Χρυσοστόμου. Και έχουμε τώρα μία ακόμη επιβεβαίωση. Διότι, με συνέντευξη του στον «Σκιά», έδωσε επακριβώς το στίγμα του που βρισκόμαστε, ως προς την συμφωνία Ιερώνυμου-Τσίπρα: «Κάηκε το θέμα όταν βγήκε ο κ. Τζαννακόπουλος και είπε ότι απολύονται 10.000 κληρικοί… Έδωσε ελπίδα σε 10.000 ανθρώπους και ‘’κρέμασε στα
Η εικόνα είναι πάντα πιο δυνατή από τις λέξεις. Αλλά εφήμερη, καθώς αποτυπώνει τα δεδομένα μιας και μόνο στιγμής. Απο το “μια εικόνα χίλιες λέξεις” μέχρι τη σημερινή λατρεία των selfies δεν άλλαξαν και πολλά. Η εικόνα έχει τη δύναμη να τραβά και να μαγνητίζει τα βλέμματα. Από πότε, όμως, γίναμε τόσο νάρκισσοι; Ή μήπως ήμασταν πάντα, απλά δεν είχαμε τα μέσα για να αποτυπώσουμε ψηφιακά τη ματαιοδοξία μας; Κατά
Με την ίδια συνέπεια στην περιοδικότητα, τα επεισόδια κατά την επέτειο της μνήμης των γεγονότων του Πολυτεχνείου, επαναλαμβάνονται. Για τους νεότερους το Πολυτεχνείο είναι μάλλον περισσότερο ταυτισμένο με τα επεισόδια, παρά με τα ίδια την ουσία της μνήμης του. Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Επεισόδια, μολότωφ, συλλήψεις, κλεφτοπόλεμος. Όλα αναμενόμενα. Τίποτα καινούργιο. Κι όμως, κάποτε το Πολυτεχνείο υπήρξε συνώνυμο του καινούργιου, της αμφισβήτησης, της ελευθερίας.
Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό. Θα «κλέψω» πάλι σήμερα. Χάζεψα, όπως όλοι, τις εικόνες με κάποιους υπουργούς και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ενδεδυμένους συμφώνως της περιστάσεως, με κάτι «κάζουαλ μπουφάν» και μπακλαβαδωτά γιλέκα, να μετέχουν στην πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία. Συμμετέχοντας, ουχί συνολικώς, αλλ’ επιλεκτικώς, και στα εκφωνούμενα συνθήματα. Παρακολουθούμενοι, διακριτικώς, από άνδρες της προσωπικής τους φρουράς. Και ομολογώ ότι το στομάχι μου ανακατεύθηκε. Αλλά εκεί που πήγαινα να
Προκειμένου να πείσουν ότι κάνουν το καθήκον τους, για την ασφάλεια των πολιτών, οι ασκούντες της εξουσία, μας ανακοίνωσαν ότι έχουν διατάξει την κινητοποίηση περίπου έξη χιλιάδων αστυνομικών για την περιφρούρηση των εκδηλώσεων, στην Αθήνα, για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Ακολουθώντας μια πεπατημένη. Διότι τα ίδια έκαναν και οι προηγούμενοι. Θεωρώντας ότι η δημόσια ασφάλεια εξασφαλίζεται με την ποσότητα και όχι με την ποιότητα των κατά περίπτωση κινητοποιουμένων. Είναι μια
τότε: τα χρόνια ήταν αθώα, τα πράγματα απλά, οι δυσκολίες πολλές … οι φίλοι ήταν γκαρδιακοί, οι σχέσεις ήταν ειλικρινείς, οι άνθρωποι άνοιγαν τις καρδιές και όχι τα κινητά τους όταν συναντιόταν, οι γείτονες γνωρίζονταν μεταξύ τους, οι συγγενείς μιλούσαν μεταξύ τους, τα σπίτια ήταν ανοιχτά, οι αυλές ορθάνοιχτες, τα γιορτάσια και οι χαρές ήταν μπροστά από όλα … τα παιδιά παίζαν στις αλάνες, οι μάνες & οι γιαγιάδες μας
Ένα από τα παράξενα της επετείου μνήμης του Πολυτεχνείου είναι ο τρόπος που γιορτάζεται στα σχολεία. Η επιλογή δηλαδή για τα μικρότερα παιδιά να μην γίνεται καθόλου γιορτή και να μένουν στα σπίτια τους, ενώ για τα μεγαλύτερα να είναι μια αφορμή για να σχολάσουν μια ώρα αρχύτερα. Προφανώς το νόημα καμιάς γιορτής και επετείου δεν υπηρετείται με την κοπάνα και δεν μπορεί να αποτελεί αφορμή για να μην γίνει
Καλώς ανοίγουν οι λογαριασμοί του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Διότι είναι ο μόνος τρόπος να λάμψει η αλήθεια. Να μιλήσουν τα στοιχεία, ώστε να υπάρξει μια πειστική απάντηση στους πονηρούς ψιθύρους και τα υπονοούμενα. Αν διαψευσθώ, στην πεποίθηση μου ότι ο συγκεκριμένος πολίτικός, ο που έδωσε μαθήματα ήθους, επιστρέφοντας τον μισθό του ως καθηγητού του Παντείου Πανεπιστημίου, θα τερματίσω την δημοσιογραφική μου σταδιοδρομία αδόξως. Αποδεχόμενος ότι δεν έχω πια
Ο κάδος απορριμμάτων στη γειτονιά μας είχε χαλάσει. Βασικά είχε σπάσει ο μοχλός που πατάς με το πόδι για να ανοίξει. Αυτό συνέβαινε επί μήνες. Δεκάδες γείτονες, μεταξύ των οποίων κι εγώ, περνούσαν απο μπροστά, άνοιγαν τον κάδο με το χέρι, πετούσαν με δυσφορία τα σκουπίδια τους κι έφευγαν. Κάποτε κάποιος έκανε το αυτονόητο κι όμως τόσο ασυνήθιστο. Πήρε τηλέφωνο την αρμόδια υπηρεσία του δήμου και την ενημέρωσε. Κι εκείνη,
Αυτή την εποχή το θέατρο έχει έναν παραπάνω λόγο να είναι παραμελημένο. Θεωρείται πολυτέλεια και ως πολυτέλεια απευθύνεται σε λίγους. Όχι απαραίτητα σε εκείνους που “τα έχουν”, αλλά σε εκείνους που καταλαβαίνουν το πόσο αναγκαίο είναι. Αδικείται συχνά, καθώς θεωρείται υψηλή κουλτούρα. Μια καλή παράσταση, όμως, ισοδυναμεί με πολλές ώρες στο σχολείο και αρκετά ταξίδια στο παρόν και στο χρόνο. Κι αυτή είναι η ουσιαστικότερη συνεισφορά του. Γι’ αυτό και
Ενδεχομένως είναι πολλοί εκείνοι οι οποίοι αγνοούν την ιστορική εξέλιξη της μισθοδοσίας των κληρικών από το δημόσιο ταμείο. Θεωρώντας ότι πρόκειται για ένα καθεστώς …συνομήλικο του ελληνικού κράτους. Η αλήθεια όμως είναι τελείως διαφορετική. Και την αλήθεια αυτή φωτίζει αρκετά ένα σημείο από την ανακοίνωση που διοχέτευσε το γραφείο του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου προς τον τύπο, με τίτλο «τα 11 λάθη που κάνουν όσοι πολεμούν την συμφωνία με το κράτος». Αντιγράφω
Ο Γιάννης Πετρίδης, συνέντευξη του οποίου φιλοξένησε ο «Χρόνος» την προηγούμενη εβδομάδα, είπε κατά την παρουσία του στην Κοζάνη πολλά και πολύτιμα. Ξεχωρίζω, όμως, αυτό που τόνισε για τον τρόπο που γίνονται οι δουλειές στη μουσική βιομηχανία. Ότι δηλαδή κάποτε ο Ρίτσαρντ Μπράνσον της Βέρτζιν μάζευε στα ιδιωτικά νησιά του τους διευθυντές των εταιρειών του σε κάθε χώρα, οι οποίοι ήξεραν από μουσική και τους ρωτούσε την άποψή τους. Σήμερα
Στην αχαλίνωτη αδιαφορία του για την αλήθεια, ο Trump έχει υπενθυμίσει στους υπόλοιπους από εμάς γιατί τη χρειαζόμαστε. Αυτά είναι τα καλά νέα. Τα κακά νέα είναι ότι η ψηφιακή τεχνολογία και ο ιστός δημιούργησαν την πιο εκπληκτική δυνατότητα εξάπλωσης ψέματος που ο κόσμος έχει δει ποτέ, ενώ τα οικονομικά που υποστηρίζουν τη δημοσιογραφία που αναζητά την αλήθεια δεν ήταν ποτέ πιο αδύναμα» γράφει ο πρώην αρχισυντάκτης του Guardian Alan
Ας μιλήσουμε λίγο και για ποδόσφαιρο. Αυτό το άθλημα που συνεπαίρνει τον περισσότερο κόσμο. Που είναι το πιο λαϊκό ως προς την απήχηση του. Και το περισσότερο ολιγαρχικό, ως προς το καθεστώς ιδιοκτησίας των ανωνύμων εταιριών στις οποίες ανήκουν οι ομάδες. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς. Με δραστηριότητα όχι μόνον εντοπίων αλλά και διεθνών ολιγαρχών, όπως π.χ. Ρώσων νεόπλουτων, Αράβων με πετροδολάρια ή περίεργων Ταϊλανδών. Η φίλαθλη
Σύγχρονα επαγγέλματα του οικονομικά ανεπτυγμένου κόσμου : Smart Cities Expert, Innovation Strategist, Influencer, Digital Innovation Enthusiast, Senior Cultural Manager, Structural Reform Support Manager, Research & Innovation Officer, Urban and Environmental Planner, Evaluator at European Commission, Business Development Manager for Europe at Factor Ideas Integral Services, IT Recruiter, Innovation Manager, Adviser for Communication and Outreach, Global Education Influencer, Smart City Program Manager, Business Development Consultant European Youth Projects Manager, Network Engineer,
Το είπαμε ήδη. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίσθηκε η κυβέρνηση το θέμα των σχέσεων κράτους-εκκλησίας, συνιστά μια ακόμη κωλοτούμπα. Καμία σχέση δεν έχουν όλα αυτά με όσα …απειλούσαν ότι θα επιβάλουν. Είναι μια «προσαρμογή» επιβίωσης. Και η ουσία των όσων συμφωνήθηκαν επιδέχεται πολλαπλών κριτικών προσεγγίσεων. Ιδίως δε το τέχνασμα εικονικής εξόδου των κληρικών από το δημόσιο για να αδειάσουν θέσεις για νέους διορισμούς. Αλλά από εκείνους που διεκδικούν την
Το βράδυ της περασμένης Πέμπτης η Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης γέμισε παιδιά διαφόρων ηλικιών που συμμετείχαν στον διαγωνισμό Europe in My Region, με στόχο να αναζητήσουν, να μάθουν και να αποτυπώσουν στο χαρτί, στη φωτογραφία ή σε βίντεο τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν την Ευρώπη. Το κτίριο της Βιβλιοθήκης φιλοξένησε την τελετή βραβεύσεων του διαγωνισμού σε μια συμβολική επιλογή, αφού αποτελεί ένα από τα συγχρηματοδοτούμενα έργα. Βλέποντας απ’ έξω το
Όλοι συζητάμε και για την άνοδο του λαϊκισμού και την επικράτηση του ψεύτικου, του κίβδηλου έναντι του αντικειμενικού και του αληθινού. Σχετικά θα μου πείτε όλα. Τι ορίζεται, ας πούμε, ως αντικειμενικό; Η ιστορία, για παράδειγμα, με τις ψευδείς ειδήσεις και τη λεγόμενη εποχή της μετά-αλήθειας είναι το σύμπτωμα και όχι η αιτία. Το αιτιατό μιας παθολογίας που έχει αναπτυχθεί και ραγδαία εξαπλωθεί, χάρη στο γεγονός ότι της έχει δώσει
Τι λέγαμε χθες; Ότι ο Αλέξης «πολλά θα προσφέρει και πολλούς θα διορίσει, ως την ώρα της κάλπης». Και πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι των εφημερίδων, ήλθε η πλήρης επιβεβαίωση των «κάλων προθέσεων», από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Όστις μας εξήγησε ότι, αφού με την συμφωνία περί δήθεν χωρισμού εκκλησίας και κράτους, παύουν οι δέκα χιλιάδες ιερωμένοι να θεωρούνται δημόσιοι υπάλληλοι, άρα μπορούν την θέση τους να πάρουν ισάριθμοι νέοι διορισμένοι.
Από την εκδήλωση για την Συμφωνία των Πρεσπών που διοργάνωσε το Vetonews.gr (και στην οποία αν και δεν μπορούσα λόγω υποχρεώσεων να παραβρεθώ, εντούτοις άκουσα ολόκληρη με πολλή προσοχή), κρατάω αυτό που είπε ο Νίκος Μαραντζίδης σχετικά με τον παιδευτικό ρόλο που έχει η αποδοχή του λάθους από το πολιτικό προσωπικό. Όχι ότι άλλα πράγματα που ακούστηκαν δεν ήταν εξίσου σημαντικά, αλλά το παραπάνω αποτελεί βασική πηγή των προβλημάτων που
