Αρθρογραφία
Συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια, από την ημέρα κατά την οποία πετύχατε, κ. Πρόεδρε, μια πράγματι ιστορική νίκη. Για πρώτη φορά ένα κόμμα όχι απλώς αριστερής ιδεολογίας, αλλά καθαρώς κομμουνιστικής, κατέλαβε την εξουσία με ελεύθερες εκλογές. Όλες οι έως τότε συνιστώσες, είχαν ως βάση την μαρξιστική θεωρία. Με ποικιλία επιμέρους θεωρήσεων. Από τους «μεταρρυθμιστές», έως τους τροτσκιστές. Συνιστώσα «πασοκογενών» δεν υπήρχε ακόμη. Κάποιες «πράσινες» πινελιές ήταν ακόμη σε επίπεδο προσωπικών επιλογών διάσωσης,
Τσιτσιπάς και Λάνθιμος. Λάνθιμος και Τσιτσιπάς. Ότι πρέπει σε μια εβδομάδα που μπουχτίσαμε από μιζέρια, αλληλοκατηγορίες και πολιτικό καιροσκοπισμό. Οι ειδήσεις για τις επιτυχίες των δύο ωραίων Ελλήνων μας έφεραν αναμνήσεις από το μακρινό παρελθόν, πριν ακόμα μπούμε στην ανέχεια των μνημονίων, στη δίνη της κρίσης, στο προσωπικό μας παραλήρημα και στην ομαδική παράκρουση. Αν μπορούσαμε να απομονώσουμε κάποια πράγματα από τη συνολική προσπάθεια των δύο, αυτά θα ήταν η
Οι μέρες αυτές θυμίζουν αρκετά τον Ιούνη του 2015, τότε λίγο πριν το περίφημο δημοψήφισμα, που η εθνική μας υπερηφάνεια μετριόταν από τα αν ψηφίζαμε το κατάπτυστο «ναι» ή το περήφανο «όχι». Τότε που για να είμαστε αντάξιοι της ιστορίας μας και να μην κατηγορηθούμε ως «γερμανοτσολιάδες» ή «ραγιάδες», έπρεπε να πούμε το «όχι της αξιοπρέπειας, της δημοκρατίας, της ζωής», όπως έλεγαν οι διοργανωτές των συλλαλητηρίων του «όχι». Αυτές τις
Στις δεκαετίες κατά τις οποίες, οι σημερινοί κυβερνώντες, ήταν ένα μικρό κόμμα, αλλά με …μεγάλη φωνή, διαδοχικώς ως ΚΚΕ Εσωτερικού, ΕΑΡ, «Συνασπισμός» και τελικώς ως «ΣΥΡΙΖΑ», κατήγγειλαν μονίμως, ως πηγή κακοδαιμονίας του ελληνικού δημοσίου βίου, τον δικομματισμό. Τον οποίο τότε εκπροσωπούσαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Τώρα μετέρχονται όλων των διαθεσίμων εργαλείων, προκειμένου να επιβάλουν έναν νέο δικομματισμό. Όπου η μεν ΝΔ παραμένει ο ένας πόλος, στην δε θέση του
ποιος και γιατί μας καλεί πλέον κάπου; πότε και γιατί μας θέλουν παρόντες σε κάποια εκδήλωση; πότε μας θέλουν να συμμετέχουμε σε ένα δημόσιο γεγονός; πότε πλέον είμαστε ευπρόσδεκτοι σε ένα ιδιωτικό γεγονός; πότε πηγαίνουμε κάπου, ενώ δεν μας κάλεσε κανένας; πότε δεν πηγαίνουμε πουθενά, ενώ μας καλούν όλοι; πότε πάμε κάπου από υποχρέωση, με κατεβασμένες προβοσκίδες; και πότε τα παίρνουμε στο κρανίο, όταν κανείς δεν μας
10 years challenge λέγεται η νέα πρόκληση που έχει κατακλύσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Για όσους δεν την έχουν υπόψη, πρόκειται ουσιαστικά για την πρόσκληση στους χρήστες να ανεβάσουν δύο φωτογραφίες τους με δέκα χρόνια διαφορά. Πως είναι σήμερα και πως ήταν το 2009. Ένα ακόμα φαινομενικά αθώο παιχνίδι, στο οποίο οι χρήστες οικειοθελώς δίνουν υλικό στη μεγάλη βάση δεδομένων, που στη συνέχεια θα χρησιμοποιηθεί για την πρόοδο των αλγορίθμων
Όταν μιλάμε για τον Καμμένο, μόνο τις έννοιες αξιοπιστία, εγκυρότητα, σοβαρότητα, υπευθυνότητα, , δεν μπορούμε να έχουμε στο μυαλό μας. Υπό άλλες συνθήκες δεν θα άξιζενα ασχολούμαι σήμερα με τις νέες πομπώδεις καταγγελίες του. Θα τις έριχνα στο ίδιο καλάθι απορριμμάτων, με τις «αποκαλύψεις» του για το ότι …μας ψεκάζουν. Εδώ όμως δεν πρόκειται για τον Καμμένο. Αλλά για το πώς λειτουργούν αυτοί που μας κυβερνούν. Και, επιπροσθέτως, πως λειτουργεί
Όλοι δικαιούνται να έχουν άποψη. Όπου δεν επιτρέπεται η έκφραση άποψης, μιλάμε για αυταρχισμό και λογοκρισία. Οι γνώμες, όμως, διακρίνονται σε βασισμένες σε στοιχεία που έχουν διασταυρωθεί και άλλες που βασίζονται σε λόγια του αέρα ή προσωπικές μόνο εκτιμήσεις. Αυτό τις κάνει καλές ή στραβές, άξιες λόγου ή ανούσιες. Όχι το αν μας βρίσκουν σύμφωνους. Ούτε απαραίτητα το από ποιον εκφράζονται, παρόλο που κάτι τέτοιο έχει τη δική του βαρύνουσα
Πάει και αυτό. Με την θλιβερή εικόνα, μιας πλειοψηφίας «κουρελού», η κυβέρνηση Τσίπρα πήρε ψήφο εμπιστοσύνης. Και αμέσως κινεί τις διαδικασίες για την επικύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Όπου θα καταφέρει να εξασφαλίσει την αναγκαία πλειοψηφία. Απλώς θα αλλάξουν μερικά «κουρέλια». Ένα-δυο υφάδια ίσως βγουν από το στημόνι των προχθεσινών 151. Αλλά θα προστεθούν νέα. Και ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει καταγάγει άλλη μια περιφανή πολιτική νίκη. Πορευμένος προς τις
Δεν τηρούνται πλέον, ούτε καν, τα προσχήματα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Τις τελευταίες ημέρες έχουμε δώσει τα ρέστα μας σε πολιτικούς γυρολόγους που ευτελίζουν τους θεσμούς, τους οποίους εκπροσωπούν. Από την άλλη, περίεργες ομάδες πολιτών, χωρίς κανένα σεβασμό στη δημοκρατία, δρουν φασιστικά, στοχοποιώντας αυτούς που δεν τους αρέσουν. Είναι προφανές, όμως, ότι τέτοιες συμπεριφορές βρίσκουν θέση εκεί που τους δημιουργείται χώρος. Εκεί που η εμπιστοσύνη στους θεσμούς έχει καταρρεύσει. Εκεί
Δεν υπάρχει τελικά πιο φοβιστικό, ανατριχιαστικό -όπως θέλετε ονοματίστε το- πράγμα από το θάνατο στο facebook. Από τον τρόπο που ξαφνικά εισβάλλει και τα διαδοχικά “αναπαύσου εν ειρήνη” (συντομογραφία RIP) που ταράζουν την ησυχία των συνηθισμένων αναρτήσεων. Μα πιο ανατριχιαστικό από όλα είναι ότι οι ολοζώντανες φωτογραφίες και οι πριν λίγες ώρες αναρτήσεις σκορπούν παντού σαν ένα διαδικτυακό μνημόσυνο, στο οποίο όλοι αισθάνονται την ανάγκη να παραβρεθούν και να πουν
Όπως ήταν αναμενόμενο, κατά την συζήτηση, επί της κυβερνητικής πρωτοβουλίας για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης, το θέμα που κυριάρχησε ήταν οι διαβόητες «μεταγραφές» βουλευτών, προκειμένου νε εξασφαλισθεί ο «μαγικός αριθμός» των 151. Με τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας να αναφέρεται επιμόνως και απαξιωτικώς στην πρόδηλη συναλλαγή του Μεγάρου Μαξίμου με τους «πρόθυμους». Αλλά και με τον πρωθυπουργό να απαντά ότι και η Νέα Δημοκρατία έχει δεχθεί στους κόλπους της βουλευτές που
Ξυπνάτε κουτόφραγκοι που τρώτε ακόμη βελανίδια. Και προσκυνήστε το μεγαλείο του ελληνικού πνεύματος. Θαυμάστε μας. Διότι, για μια ακόμη φορά διδάσκουμε. Σας μαθαίνουμε νέα κόλπα. Εισάγουμε στη διεθνή πολιτική σκηνή μια ακόμη ευρεσιτεχνία. Made by Tsipras and Kammenos Company. Τους …δανεικούς βουλευτές. Στο ποδόσφαιρο ο Ιανουάριος είναι μήνας μεταγραφών. Παίκτες διακινούνται από την μια ομάδα στην άλλη. Τα δε τελευταία χρόνια έχει καθιερωθεί και ο «θεσμός» των …δανεικών παικτών. Δεν
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε τον Μάιο του 2016 για την ομιλία του Σισανίου και Σιατίστης Παύλου, μετά την αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου στο Δρυόβουνο. Δεν με ελκύουν οι ποιμαντορικοί λόγοι. Τις περισσότερες φορές είναι φουλ στην υποκριτική χριστιανική ορθότητα, γραμμένοι σε γλώσσα αυστηρή και παρωχημένη και δεν αφήνουν περιθώρια ουσιαστικής επικοινωνίας. Άλλες πάλι γίνονται παραληρηματικοί και δεν θυμίζουν σε τίποτα την αγάπη αυτού, το λόγο και το έργο του οποίου υπηρετούν.
Παρακολουθώντας έστω και στιγμιότυπα από τα νέα ριάλιτι των καναλιών (γιατί αν δεν έχεις βίτσιο ή επαγγελματική διαστροφή είναι αδύνατον) φτάνεις αβίαστα στη διαπίστωση ότι αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά «δεν υπάρχουν». Συμπάσχεις με όσους κάνουν το κάστινγκ των εν λόγω σόου και αναγκάστηκαν να ανασύρουν από τα αζήτητα διάφορα περίεργα πρόσωπα, τα οποία δεν μπορούν να αρθρώσουν λέξη. Μπροστά σε ότι κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή στην ελληνική τηλεόραση, οι παίκτες
Όλοι εσείς που κάθεστε σε θώκους εξουσίας και βουλευτικά έδρανα με το αριστερό κωλομέρι σας, που παριστάνετε τους ριζοσπάστες, τους κοινωνικώς ευαίσθητους, πόσον εξευτελισμό, πόση γελοιοποίηση θα ανέχεσθε ακόμη, από το εκ βάθους ψυχής φασίζω συνεταιράκι σας; Πόσα ακόμη θα καταπιείτε, προκειμένου να παραμείνετε, για λίγο ακόμη, επιβήτορες της εξουσίας; Βγήκε ο αδιαφιλονικήτως πιο χυδαίος «πολιτικός» αυτής της χώρας, (μόνον ο Πολάκης μπορεί να τον ανταγωνισθεί), ο υπ’ ατμόν
εμείς οι πολίτες που δεν συμμετέχουμε ενεργά στα κοινά της πόλης ή της περιφέρειας μας, παρά μόνο όταν ψηφίζουμε όσους (εν τέλει με θάρρος) εκτίθενται για αυτό δημόσια, έχουμε παρ’ όλ’ αυτά ένα παράλληλο ρόλο για να επηρεάζουμε ή/και να καθοδηγούμε στοιχειωδώς όσα τελικά διεκδικούνται, αποφασίζονται και εκτελούνται για μας, (συνήθως) χωρίς εμάς: να παρακολουθούμε στενά και να παρεμβαίνουμε δημόσια, επώνυμα, τεκμηριωμένα, με βάση την γνώση και την εμπειρία
Παρακολουθήσαμε και την συνέντευξη του απερχόμενου πρωθυπουργού στο κανάλι του εκλεκτού της κυβέρνησης Ιβάν Σαββίδη. Και τι καταλάβαμε; Ότι η πολιτική μας ζωή έχει εισέλθει στον αστερισμό των εκβιασμών. Εκβιάζω, εκβιάζεις, εκβιάζει. *** Ο Αλέξης Τσίπρας εκβιάζει το «έντιμο» συνεταιράκι του: Μπορείς να εγκαταλείψεις την υπουργική καρέκλα σου, να φύγεις από την κυβέρνηση, αλλά «δεν σε παίρνει» να προχωρήσεις και σε άρση της εμπιστοσύνης. Διότι, αν το κάνεις, σου έχω
Η φοβέρα του “θα σας βγάλω στα κανάλια” δεν είναι τακτική ελληνική, ούτε ασυνήθιστη. Αποτελεί το ύστατο -ή τουλάχιστον αυτό που ο πολίτης αντιλαμβάνεται ως ύστατο- μέσο πίεσης, προκειμένου να κάνει τη δουλειά ή τη …βρωμοδουλειά του. Άνθισε κατά τα χρόνια του Δημοσιογράφου, οπότε ο δημοσιογράφος με Δ κεφαλαίο και ο κάθε δημοσιογράφος είχαν στα χέρια τους την παντοδύναμη εξουσία. Μετά ήρθε ο καιρός του ίντερνετ και γέμισε ο τόπος
Όσο πιο έντονος ακούγεται ο προεκλογικός ρόγχος της κυβέρνησης, όσο πιο κοντά έρχεται η ημερομηνία λήξεως της θητείας αυτής της βουλής, τόσο τα φαινόμενα που παρακολουθούμε δικαιώνουν, για μια ακόμη φορά, την ρήση, που είχε πει στον γράφοντα, ο διαπνεόμενος από γνησία λαϊκή σοφία αλλοτινός πρόεδρος του κοινοβουλίου, αείμνηστος Γιάννης Αλευράς: «Η μόνη σταθερή ιδεολογία κάθε βουλευτή είναι το άγχος της επανεκλογής του». Με την πιπεράτη προσθήκη, που, ενώ αναφερόταν
