Πάει και αυτό. Ολοκληρώθηκε η διαδικασία επιλογής των αναθεωρητέων διατάξεων του Συντάγματος. Χωρίς, ούτε αυτή την φορά, τα κόμματα μας να τολμήσουν να βγουν από το κομματικό εκάστου κέλυφος και να προσέλθουν σε μια εθνική συνεννόησή για βαθιές τομές, τις οποίες έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία. Τομές που θα βοηθούσαν, το ολίγον από… μεσανατολικό ελληνικό κράτος, να καταστεί μια αληθώς σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτεία. Υπάρχουν μόνον δυο κέρδη. Πρώτον το ότι,
Τα τελευταία χρόνια πέφτω όλο και πιο συχνά πάνω σε αυτή τη λέξη, που είναι αλήθεια ότι δεν είναι του γούστου μου. Ποιος άραγε επιλέγει να είναι σκατόψυχος; Ποιος βρίσκει χαρά με τον πόνο και τη δυστυχία των άλλων; Ποιος εκμεταλλεύεται μια κακή στιγμή, για να πατήσει πάνω και να κάνει το δικό του; Εξαρτάται απο το περιβάλλον που επιλέγεις να είσαι, αλλά και τη σημασία που θα δώσεις σε
«Αγαπητοί μου συμπολίτες, πήρα την απόφαση να εκτεθώ / Ίσως και ανεπανόρθωτα … Να εκτεθώ λοιπόν στην κοινή γνώμη, Να μιλήσω, Να εκφραστώ, Να τοποθετηθώ, Να σχολιάσω, Να υποσχεθώ, Μέχρι και να αρθογραφήσω, έστω και όψιμα Και εν τέλει: Να τεθώ στη διάθεση του εκλογικού σώματος … Είμαι αυτός που (για οποιονδήποτε λόγο) το τολμά, το αποφασίζει, το προετοιμάζει, το διαβουλεύεται, το υποστηρίζει και εν τέλει: Το διεκδικεί
Μια από τις ωραιότερες και γεμάτες έμπνευση ομιλίες που μπορείτε να απολαύσετε στο youtube, ως ένα δροσερό παγωτό (θα καταλάβετε όταν τη δείτε στο https://www.youtube.com/watch?v=8lHtupMlofE), είναι αυτή του Ευθύμη Σαββάκη. Διπλά περήφανη, καθώς ο Ευθύμης είναι αφενός Πτολεμαϊδιώτης και αφετέρου απόφοιτος του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ. Ο Ευθύμης μέσα σε 18 λεπτά καταφέρνει να μας δώσει μαθήματα ζωής από έναν οίκο τελετών. Από όλα όσα λέει και όσα
Γιατί απορείτε και εξανίστασθε; Τι άλλο περιμένατε από της μαϊμούς τον κώλο; Καλλιγραφίες; Μαϊμού αριστεροί είναι. Μαϊμού «επαναστατικότητα» βιώνουν. Φαντασιώνονται εαυτούς ως συνεχιστές του Τσε Γκεβάρα. Οπότε είναι φυσικό να γλυκοσαλιάζουν απέναντι στα όπλα και τις αυτοσχέδιες βόμβες. Ο κατ’ απονομή «δημοσιογράφος», του εκτροφείου κομματικών προπαγανδιστών, όπως έχει καταντήσει στα χεριά τους η «Αυγή», βουλευτής Γιώργος Κυρίτσης, με την χολερικότητα χυμένη στο πρόσωπο του, αυτό το πνεύμα εκφράζει με όλες
Ασφαλώς δεν είναι όλοι. Αλλά κάποιοι «εγκέφαλοι» που περιτριγυρίζουν το Μέγαρο Μαξίμου, είναι άρρωστοι. Διακατέχονται από μια περίεργη, άκρως νοσηρή, λαγνεία έναντι των πάσης φύσεως εγκληματιών. Και κάνουν ό,τι μπορούν για να εξασφαλίσουν μια καλύτερη ζωή σε όλη την κλίμακα των «αστέρων» της εγκληματικότητας. Από τους δολοφόνους και τους βιαστές, ως τους κουκουλοφόρους που καταστρέφουν ζωές ανθρώπων, καίγοντας τις περιουσίες τους με τις «μολότοφ» τους. *** Ξεκίνησαν με την κατάργηση
Φαίνεται πως κάπως έτσι η ελληνική κυβέρνηση ξεκίνησε την εφαρμογή του σχεδιασμού πολιτιστικής διπλωματίας της, προτείνοντας στον γλύπτη Βαρώτσο την ανταλλαγή του Δρομέα του για τον Μέγα Αλέξανδρο που βρίσκεται στα Σκόπια (εφόσον επιβεβαιωθεί το περιεχόμενο της συνάντησης μεταξύ υπουργού Πολιτισμού και γλύπτη). Τι είναι, όμως, η πολιτιστική διπλωματία και πως γίνεται; Η πολιτιστική διπλωματία είναι η άσκηση εξωτερικής πολιτικής, μέσω της ήπιας ισχύος και συγκεκριμένα μέσω των στοιχείων του
Πρόσωπα ξαναμμένα από το χορό, φιγούρες που χορεύουν ασταμάτητα στο ρυθμό των χάλκινων, μουσική στη διαπασών και μια ατέλειωτη τσίκνα πάνω από τα κεφάλια των εκατοντάδων φίλων της Αποκριάς, που συνωστίζονται στον πεζόδρομο, συνθέτουν το πρόσωπο της Κοζανίτικης Αποκριάς. Η Κοζανίτικη Αποκριά δεν είναι μόνο λαογραφικά δρώμενα ή ξενόφερτοι χοροί, δεν απευθύνεται μόνο στους ντόπιους ή στους λίγους και μυημένους. Το δωδεκαήμερο που διαρκεί η Αποκριά, υπάρχει χώρος και ενδιαφέρον
Το πιο ελπιδοφόρο κομμάτι της Αποκριάς και του κάθε εθίμου είναι ο βαθμός συμμετοχής των νέων σε αυτό. Όταν μετατραπεί σε κάτι που αποκλειστικά αφορά στους μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους, κι αν μάλιστα πάρει το χαρακτήρα μιας παρελθοντολαγνείας με διάθεση αναμόχλευσης και αναβίωσης, τότε πάει να πει ότι σιγά-σιγά μας αφήνει χρόνους. Ευτυχώς, αυτό δεν συμβαίνει με την Κοζανίτικη Αποκριά, η οποία φέτος ξαναπήρε τα «πάνω» της. Απόδειξη όλες αυτές οι
Η ώρα έχει πάει 2.10΄. Έχω τελειώσει το κείμενο μου, για την «Ημέρα της Γυναίκας» και την μεγάλη υποκρισία που την συνοδεύει. Υποκρισία των εξουσιαστών. Που τάχα τιμούν, στις 8 Μαρτίου, την Γυναικά, αλλά επιτίθενται εναντίον της κάθε μέρα με τις αποφάσεις τους και τις πρακτικές τους. Με χαρακτηριστική περίπτωση το απάνθρωπο νομοθέτημα της κυβέρνησης Τσίπρα, δια χειρός Κατρούγκαλου. Που αφήνει χωρίς σύνταξη όλες τις γυναίκες που είχαν την δυστυχία
Μέρα που είναι, δεν μπορεί να περάσει ασχολίαστη η φράση της Ρένας Δούρου «η αντιπολίτευση και κάποια ΜΜΕ έσπευσαν από τις πρώτες ώρες να βρουν αποδιοπομπαίο τράγο, να βρουν κατηγορούμενη, μια γυναίκα, δηλαδή εμένα». Τι έκανε, δηλαδή, η κ. Δούρου; Χρησιμοποίησε ως δικαιολογία, ως άλλοθι, το φύλο της. Αυτό, ακριβώς, που σε άλλες περιπτώσεις ζητά να μην αποτελεί εμπόδιο για την εξέλιξή της ή στοιχείο για την διαφορετική της αντιμετώπιση.
Μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις είναι το γνωστό ρητό. Και με αυτό τον τρόπο ο Γιάννης Μπεχράκης κατάφερε να γράψει εκατομμύρια λέξεις, αλλά κυρίως να αποδώσει με άφατο, αλλά ταυτόχρονα εκκωφαντικό τρόπο τις αποφασιστικές στιγμές για την ανθρωπότητα. Ένας φωτορεπόρτερ δεν είναι κάτι ανάμεσα σε φωτογράφο και ρεπόρτερ. Είναι κάτι πολύ περισσότερο, αφού συνδυάζει την κοφτερή ματιά του ρεπόρτερ με την καλλιτεχνική άποψη του φωτογράφου. Είναι αυτός που βρίσκεται
Στα «πέτρινα χρόνια», με το αστυνομικό κράτος που επιβλήθηκε από τους νικητές, μετά την ήττα των αριστερών στον εμφύλιο, άνθισαν ποικίλες πρακτικές αυθαιρεσιών των κρατικών οργάνων, εναντίον των «φακελωμένων» πολιτών. Μια από αυτές ήταν η τακτική της βιαίας προσαγωγής και πολύωρης, ενίοτε δε και πολυήμερης, κράτησης. Δήθεν «για εξακρίβωση στοιχείων». Αν και επρόκειτο για άτομα για τα οποία οι ασφαλίτες γνώριζαν τα πάντα. Αφορμές υπήρχαν πολλές. Μια από αυτές ήταν
Η Αποκριά μας έχει εδώ και μάλλον αρκετά χρόνια δύο όψεις, δύο εκδοχές που συχνά τέμνονται: Η μια αφορά στο παραδοσιακό κομμάτι των Φανών και των γύρω από αυτούς εκδηλώσεων και η άλλη αφορά στο κομμάτι της αποκριάτικης διασκέδασης με την εμπορική της διάσταση, στους δρόμους ή στους χώρους συνάθροισης κοινού … Η Κοζανίτικη Αποκριά συνολικά ως έθιμο έχει συζητηθεί, αναλυθεί και εκτιμηθεί από ερευνητές, ιστορικούς και λαογράφους, αλλά
Ανέκαθεν θεωρούσα τους γελοιογράφους τους πιο έξυπνους των γραφείων μιας εφημερίδας. Αυτό που όλοι οι άλλοι πασχίζουν να πουν με λέξεις, ενίοτε πολλές, εκείνοι καταφέρνουν να το πουν με μερικές μόνο γραμμές που τραβούν. Συμφωνείς, διαφωνείς με ένα σκίτσο, το πιθανότερο είναι ότι θα «παραδεχτείς» τον δημιουργό του που καταφέρνει να σχηματοποιήσει μια πολιτική συζήτηση, να της δώσει πρόσωπο, να αφήσει αιχμές και να βγάλει και γέλιο. Όλα αυτά ταυτόχρονα.
Συνιστά πολύ παλιά παραδοχή το ότι η στατιστική είναι η πόρνη που ικανοποιεί όλες τις ορέξεις της πολιτικής, ιδίως δε της εκάστοτε εξουσίας. Κατά τούτο, ο σύντροφος Τάσος Πετρόπουλος, υφυπουργός Εργασίας αυτής της κυβέρνησης, δεν πρωτοτύπησε όταν προέβη σε καταφανή ασέλγεια επί των στατιστικών δεδομένων, προκειμένου να ευλογήσει τα γένια του κόμματος του και να το εμφανίσει ως σωτήρα του ελληνικού λαού. Το εξόχως προκλητικό της υπόθεσης είναι ότι, σε
Κατά την διάρκεια των πρώτων δεκαετιών της Μεταπολίτευσης, η γοητεία που ασκούσε μεταξύ των μελών του ιατρικού κόσμου το ΚΚΕ Εσωτερικού και μετέπειτα ΕΑΡ και «Συνασπισμός», ήταν πολύ μεγάλη. Τόσον ώστε παρότι στις εθνικές εκλογές εισέπραττε ένα μικρό μονοψήφιο ποσοστό, στις αρχαιρεσίες των ιατρικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, ιδίως δε εκείνες των νοσοκομειακών ιατρών, να αναδεικνύεται ως ισχυρότατη παράταξη. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Νίκος Μανιώς, ιστορικό στέλεχος της «Ανανεωτικής Αριστεράς», ήταν από
Τι ήταν η Αποκριά; Μια ευκαιρία οι γείτονες να έρθουν κοντά, να πιουν, να τραγουδήσουν, να το «κάψουν», προσφέροντας ότι είχε ο καθένας. Χωρίς πολλά-πολλά. Με τα χρόνια και αφού «έστρωσαν» κάπως τα οικονομικά, οι Αποκριές έγιναν πιο γκλάμορους. Άρχισαν ταυτόχρονα οι επιδοτήσεις, οι επιτροπές, ενώ οι επισκέπτες αυξανόταν κάθε χρόνο. Μέχρι που φτάσαμε στο σήμερα, οπότε αντιληφθήκαμε ότι γυρίσαμε εκεί που είχαμε ξεκινήσει. Στην ανάγκη για μια στα μέτρα
Οι φανοί είναι το κεντρικό και βασικό στοιχείο της Αποκριάς μας. Με απλά λόγια χωρίς φανούς, δεν υπάρχει Κοζανίτικη Αποκριά. Οι άνθρωποι των φανών, φορείς από γενιά σε γενιά της κουλτούρας αυτής, διασφαλίζουν τη συνέχιση του εθίμου, στη βάση της συλλογικότητας, με βασικό πυρήνα τη γειτονιά. Καύσιμο και κινητήριος δύναμη για την υπόθεση των φανών, όλα αυτά τα χρόνια, υπήρξε η διάθεση για προσφορά και το μεράκι. Όσο περνούν τα
Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική. Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου. Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου… Οδυσσέας Ελύτης Ο λόγος του πολιτικού, είτε είναι πρωθυπουργός, είτε άλλο κυβερνητικό στέλεχος, είτε είναι ταγμένος στην κοινοβουλευτική λειτουργία της αντιπολίτευσης, του ελέγχου της εξουσίας, πρέπει να είναι λαγαρός και υπεύθυνος. Πρωτίστως δε πρέπει να αναδίδει άρωμα σεβασμού, από τον εκφέροντα, προς την ίδια τη γλώσσα μας. Να μην