Ένα διαφορετικό ρεβεγιόν

Ή αλλιώς ρεβεγιόκ που λέει και ο φίλος Κώστας Καραμάρκος. Φέτος, θα κάτσω σπίτι, θ’ αράξω σπίτι όπως με προτρέπει το τραγούδι. Με τα φούτερ και τα παντοφλάκια μου, χωρίς να νοιαστώ για όσα νοιαζόμουν άλλες χρονιές.
Η καταναγκαστική υπερβολή των χριστουγεννιάτικων γιορτών ήταν πάντα η βασική συνθήκη του εορτασμού. Το άγχος να απαντήσεις στο τρομερό ερώτημα “εσύ τι θα κάνεις στο ρεβεγιόν;” σε κατέβαλε σε σημείο που ακόμα και η λιγότερο ιδεατή επιλογή φάνταζε υπέροχη λύση μπροστά στην απάντηση “τίποτα”.
Φέτος μπορούμε να πούμε χωρίς ενοχές και μάλιστα με υψηλή αίσθηση της ευθύνης αυτό το “τίποτα”. Και να μπορούσαμε δηλαδή να σχεδιάσουμε κάτι άλλο, πάλι το “τίποτα” θα επιλέγαμε. Μέσα στην καταιγίδα, με τους ανθρώπους μας να πονούν, δεν βγαίνει τίποτα διαφορετικό.
Ρεβεγιόκ, λοιπόν και του χρόνου καλύτερα.