Είναι φανερό ότι οι φιέστες και τα πανηγύρια μας αρέσουν περισσότερο απο οτιδήποτε άλλο. Αν μάλιστα, συνοδεύονται από αναρτήσεις στα κοινωνικά μέσα και αγωνιστικές φωτογραφίες, τότε ακόμα καλύτερα. Κάπου εκεί θεωρείται πως τερματίζεται κι ο όποιος κοινωνικός αγώνας. Κι αυτό ισχύει τόσο για το πολιτικό προσωπικό, όσο και για τους συνδικαλιστές.
Η πώληση των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ είναι το χρονικό μιας προναγγελθείσης επιλογής που προφανέστατα επιβλήθηκε στην κυβέρνηση. Αυτό, ωστόσο, δεν αλλάζει και πολύ τα πράγματα. Στην επιλογή αυτή ευθύνονται πολλοί και διαχρονικά, τοπικοί και κεντρικοί, αφού όλο αυτό το χρονικό διάστημα εκτός απο τα λένε ότι δεν θέλουν, δεν φρόντισαν να κάνουν κάτι για να αποτραπεί αυτή η εξέλιξη.
Προφανώς, οι όποιες κινητοποιήσεις γίνονται για την τιμή των όπλων, για να μην τολμήσει και μας πει κάποιος «ότι δεν αντισταθήκαμε», αν και ξέρουμε ότι η ασκούμενη πίεση μάλλον δεν έχει τη δύναμη να αλλάξει και πολλά.
Στις κινητοποιήσεις πρωταγωνιστούν οι εμπλεκόμενοι στα δημόσια πράγματα, την ίδια ώρα που οι πολλοί μένουν αμέτοχοι με τους πλέον δραστήριους απ’ αυτούς να περιορίζονται στην ανάρτηση κάποιου αγωνιστικού τσιτάτου.
Ένας αγώνας χάνεται, όταν έχει χαθεί η κοινωνική του δυναμική και κάθε προσπάθεια μοιάζει απλά μια αντανακλαστική κίνηση απόγνωσης.
Iωάννα
Ένας αγώνας που χάνεται
Μοιραστείτε την είδηση
