Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το ποιος πληρώνει τα «σπασμένα» από κάθε κατάληψη που οδηγεί σε καταστροφές στον δημόσιο χώρο. Μάλλον πιστεύουμε ότι αυτά πληρώνονται από κάπου αλλού, έναν μαγικό κουμπαρά και όχι από τα λεφτά των φορολογούμενων.
Το δημόσιο χρήμα και τα κρατικά ταμεία γεμίζουν από τις εισφορές μας. Επομένως, κάθε καταστροφή, κλοπή, βανδαλισμός που γίνεται στον δημόσιο χώρο μας αφορά άμεσα, γιατί εμείς πληρώνουμε και θα έπρεπε να μας «καίει» το ίδιο πολύ, όπως και το σπάσιμο του καθρέφτη του αυτοκινήτου μας.
Ενώ, όμως, όταν κάποιος μας σπάσει τον καθρέφτη του αυτοκινήτου, οργιζόμαστε και ψάχνουμε να τον βρούμε για να του αποδοθούν ευθύνες, δεν κάνουμε το ίδιο όταν κάποιος «σπάει» τα έδρανα των πανεπιστημίων μας. Το σχολιάζουμε ως ένα αρνητικό γεγονός, αλλά ως εκεί.
Δεν εξοργιζόμαστε, ούτε και απαιτούμε να αποδοθούν ευθύνες εκεί που πρέπει. Μόνο κρυβόμαστε πίσω από ένα πέπλο που μετατρέπει το προσωπικό ενδιαφέρον και την ατομική ευθύνη σε κάτι συλλογικό, άρα αφηρημένο. Οπότε περιμένουμε να βγάλουν κάποιοι άλλοι το φίδι από την τρύπα.
Κάπως έτσι η κατάσταση διαιωνίζεται και για την δημόσια περιουσία και τις φθορές της δεν νοιάζεται απολύτως κανείς, αφού κανέναν δεν τον αφορά άμεσα.
Ιωάννα
