Το πρόβλημα με τη λάσπη

Την υπόθεση με το βιτριόλι δεν την έχω παρακολουθήσει. Είναι μια απόλυτα συνειδητή επιλογή. Η τροπή που έχει πάρει η δημοσιογραφική κάλυψη έχει προ πολλού φύγει από τα όρια του δημοσίου ενδιαφέροντος κι έχει φτάσει στις “ιστορίες κλειδαρότρυπας”.
Όσο το γαϊτανάκι ξετυλίγεται, τόσο περισσότερο συγκεκριμένες εκπομπές στην προσπάθειά τους να “γεμίσουν” τηλεοπτικό χρόνο, αναφέρονται σε κάθε πιθανή και απίθανη (και πάντως άσχετη με το έγκλημα) λεπτομέρεια που αφορά θύτρια και θύμα.
Στο πλαίσιο αυτό, οι τηλεθεατές των συγκεκριμένων εκπομπών γίνονται καθημερινά μάρτυρες “δολοφονιών χαρακτήρα” που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια τους.
Οι λογαριασμοί κοινωνικής δικτύωσης νέων κοριτσιών γίνονται δεξαμενή από την οποία “ψαρεύονται” φωτογραφίες ιδιωτικών στιγμών που προβάλλονται και ξαναπροβάλλονται για να ευχαριστηθούν τα αδηφάγα βλέμματα.
Η κατάσταση έχει ξεφύγει προ πολλού από το ηθικό της υπόθεσης και βρίσκεται στο ποινικό. Αν μπορούμε να κάνουμε κάτι, είναι απλά να αρνηθούμε να γίνουμε συνένοχοι.