Πώς να το αντέξω αυτό το κτύπημα; Πώς να μπορέσω να φθάσω ως την κάλπη, χωρίς να με έχει διαφωτίσει πλήρως, για τις προοπτικές του τόπου, μια τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών; Αισθάνομαι σαν τους τοξικομανείς που τους κόψανε αποτόμως την δόση τους την ώρα που περίμεναν στην ουρά για να την πάρουν. Τι κακό ήταν αυτό που μας βρήκε; Να μην μπορούμε να χαρούμε τον Λεβέντη να «τα ρίχνει» στον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα, και όλους μαζί να μας …διαφωτίζουν σε εκείνους τους παράλληλους μονολόγους, που επιμένουν να τους χαρακτηρίζουν «τηλεμαχία» ή «ντιμπέϊτ» και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Η αλήθεια είναι ότι υπό κανονικές συνθήκες μια τηλεμαχία μεταξύ εκείνων που διεκδικούν να μας …σώσουν, θα ήταν πράγματι απολύτως χρήσιμη και αναγκαία. Αρκεί να ήταν πράγματι «τηλεμαχία». Εδώ όμως τίποτε δεν είναι τόσο «κανονικό» όσο θα έπρεπε και όσο θέλουν να το εμφανίζουν. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, αυτό που μας σερβίρουν ως «τηλεμαχία», σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, είναι μια …ελληνική μαϊμού της διεθνούς πρακτικής.
Οπουδήποτε στον κόσμο, στις πράγματι δημοκρατικές κοινωνίες, τους κανόνες του πολιτικού διαλόγου, μεταξύ των διεκδικητών της εξουσίας, άλλα και των άλλων κομμάτων, τους καθορίζουν τα μέσα ενημέρωσης και οι δημοσιογράφοι, που έχουν την ευθύνη διεξαγωγής αυτών των ενημερωτικών εκπομπών, βάσει των αρχών της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Εδώ κατάντησε και αυτή η διαδικασία ένα παζάρι μεταξύ των κομματικών μηχανισμών, που καταλήγει, κάθε φορά, σε μια απομίμηση διαλόγου. Σε πέντε, έξη ή επτά, παράλληλους μονολόγους. Στη βάση κάποιον κανόνων που τροποποιούνται κάθε φορά αναλόγως προς το τι συμφέρει τους ισχυρότερους. Παράδειγμα πρόσφατο ο αποκλεισμός του νέου …κομήτη του πολιτικού μας στερεώματος Κυριάκου Βελόπουλου, με το επιχείρημα ότι το κόμμα του δεν μετείχε στην διαλυθείσα βουλή. Ενώ έχει εκλέξει ευρωβουλευτή, κάτι που έδινε άλλοτε το δικαίωμα συμμετοχής, π.χ. στο ΚΚΕ Εσωτερικού, τέτοιες διαδικασίες.
Αν θέλουμε πράγματι να απολαύσουμε «τηλεμαχίες» ουσιαστικού περιεχομένου, θα πρέπει η διεξαγωγή τους να παύσει να είναι αντικείμενο της «διακομματικής επιτροπής». Να αφεθεί στα χέρια των μέσων ενημέρωσης και των δημοσιογράφων. Όπως γίνεται παντού, όπου αναζητούν την ουσία, μέσω της πολιτικής αντιπαράθεσης. Και όχι τυπικές ισορροπίες ενός ψευδεπίγραφου «διαλόγου», που καταλήγει σε μια γελοιογραφία «ενημέρωσης» της κοινής γνώμης, των ψηφοφόρων.
