Η Τετάρτη 15 Ιουνίου θα είναι πράγματι μια κρίσιμη ημέρα. Είναι η ημέρα κατά την οποία θα φανεί αν ο λαός «ξεσηκώνεται» κατά της κυβέρνησης, σε τέτοιο βαθμό ώστε να την «ταρακουνήσει», ή θα αποδειχθεί η αδυναμία των κομμάτων που, έστω και αν επισήμως «κρύβονται», στην πραγματικότητα κινούν τα νήματα γι’ αυτήν την εκδήλωση με το ηχηρό σύνθημα «Παραιτηθείτε». Δηλαδή της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Των ίδιων πολιτικών σχηματισμών που πριμοδότησαν και το κίνημα «Μένουμε Ευρώπη», το περασμένο καλοκαίρι.
Αν η συγκέντρωση καταφέρει, όχι απλώς να φτάσει ή να ξεπεράσει τα όρια της συγκέντρωσης που είχε γίνει για το δημοψήφισμα του Τσίπρα, αλλά να εμφανίσει μια πραγματική κοσμοπλημμύρα και να καταγράψει πράγματι ως σεισμικό πολιτικό γεγονός την «οργή του λαού», τότε το «παραιτηθείτε» θα απευθύνεται πράγματι στην κυβέρνηση. Στον Τσίπρα, τον Καμμένο και τους βουλευτές των Συριζανέλ, που ψηφίζουν ομοθυμαδόν εκεί που τόσα χρόνια έφτυναν.
Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει εκείνο το βράδυ να ερημώσουν τα μπαράκια και οι καφετέριες της Αθήνας και του Πειραιά, που πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο, από τους «αραχτούς» πιτσιρικάδες. Και να μείνουν άδειοι οι καναπέδες από τους πισινούς των «ώριμων» και των ηλικιωμένων. (Συν βεβαίως την προϋπόθεση να μη λειτουργήσουν υπέρ της διάλυσης μιας τέτοιας συγκέντρωσης οι γνωστοί άγνωστοι κουκουλοφόροι, καθοδηγούμενοι ή μη).
Αν, μετά από όσα έχουμε ζήσει τον τελευταίο χρόνο, ξεκινώντας από την απάτη του δημοψηφίσματος και φτάνοντας ως τα σκληρότερα αντικοινωνικά μέτρα που επιβάλλει αυτή η κυβέρνηση, ως ο καλύτερος υπηρέτης των δανειστών, τα όρια του «ξεσηκωμού» παραμείνουν εκεί κοντά στα επίπεδα του «Μένουμε Ευρώπη», το «Παραιτηθείτε» θα γυρίσει ως μπούμεραγκ. Για να πέσει επί της κεφαλής των ηγετών των τριών κομμάτων.
Αν η κινητοποίηση αυτή καταλήξει να θυμίζει «μια από τα συνηθισμένα», θα είναι πολιτική ένεση στήριξης των Τσίπρα-Καμμένου. Αλλά και μια διαπιστωτική διαδικασία που θα αποδεικνύει ότι αξίως, και με την αποδοχή τους, υφίστανται οι Έλληνες πολίτες, όσα υφίστανται. Όπως αξίως υφίσταται κάθε λαός τα δεινά του, όταν οι ιδιώτες, καθίστανται υπέρτεροι των πολιτών.
Να δούμε αν ισχύει ακόμη το ότι «ο Έλληνας ειναι ζώο πολιτικό», η επικρατούν οι ιδιώτες, είτε ως αδιάφοροι, είτε ως φοβισμένα ζώα της επιβίωσης «όπως να ‘ναι».
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑ
