Όσο περνούν οι μέρες και γίνονται εμφανείς οι επιπτώσεις της μείωσης της ζήτησης ρεύματος και άρα η μείωση της λιγνιτικής παραγωγής στην περιοχή, γίνεται και πιο ορατό το πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως περιοχή και μάλιστα πριν το 2020 που αποτελεί κι ένα ορόσημο που καθορίζει το πέρασμα στη μετα-λιγνιτική εποχή.
Μέχρι πριν λίγους μήνες πιστεύαμε ότι το πέρασμα στη μετα-λιγνιτική εποχή θα ερχόταν ως απότοκο της εξάντλησης του αποθεμάτων των λιγνιτών ή τουλάχιστον των κοιτασμάτων αυτών που ήταν συμφέροντα προς εξόρυξη.
Να που η κρίση σε συνδυασμό με τη στροφή προς τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειες μας διαψεύδει και φέρνει -πιο γρήγορα απο το αναμενόμενο- τη μεταλιγνιτική περίοδο μπροστά μας.
Εδώ και λίγους μήνες η παραγωγή λιγνίτη βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά. Οι εργολάβοι που δραστηριοποιούνται στα ορυχεία έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά, ενώ οι εργαζόμενοι είναι επί ξύλου κρεμάμενοι. Αλλά και η ίδια η επιχείρηση δεν είναι ξεκάθαρο το πως θέλει να πορευτεί σε σχέση με τις μετεγκατάστασεις και την εξέλιξη της λιγνιτικής παραγωγής. Τελευταίο συμβάν η κατέδαφιση του κτιρίου της ΛΙΠΤΟΛ για τη χρήση του κοιτάσματος που βρίσκεται απο κάτω και προκάλεσε μάλιστα αντιδράσεις τοπικής κοινωνίας και φορέων όπως το ΤΕΕ σε σχέση με την καταστροφή ενός σημαντικού μνημείου της βιομηχανικής κληρονομιάς.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι αντιδράσεις θα πρέπει να είναι γρήγορες, γιατί ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Μένει να διευκρινιστούν οι προθέσεις και οι τελικές επιλογές,
Ιωάννα
