Παίζει να έχω πάει το πολύ πέντε-έξι φορές σε αγωνιστικό χώρο. Σε κάθε είδους αγωνιστικό χώρο. Μια φορά στο Αλεξάνδρειο, την εποχή που μεσουρανούσε ο Άρης, δυο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ποδηλασία και στίβο, μια φορά στο ΔΑΚ όταν έπαιζε ο Μακεδονικός και ίσως μια-δύο ακόμα που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή. Οπότε δεν κατατάσσομαι στην κατηγορία των φιλάθλων κι αυτό μου δίνει ένα μικρό προβάδισμα αντικειμενικότητας για να γράψω γι’ αυτό που είδα στο Κλειστό Γυμναστήριο της Λευκόβρυσης.
Κι αυτό που είδα ως ουδέτερη παρατηρήτρια, συνοψίζεται σε μια μόνο λέξη. Αναζωογονητικό. Με πολλές, ωστόσο, προεκτάσεις κι ερμηνείες κατά βάση κοινωνικές. Σταχυολογώντας τις βασικότερες θα τολμούσα να γράψω ότι είναι η επιθυμία συμμετοχής σε μαζικά γεγονότα παντός τύπου, η αγάπη για τον αθλητισμό, η διάθεση στήριξης ενός γεγονότος, το οποίο είναι κάπως “δικό μας”και φυσικά οι απέραντες δυνατότητες που ανοίγονται με την καλλιέργεια ενός οποιουδήποτε αθλήματος σε έναν τόπο.
Τρώγοντας έρχεται η όρεξη λέμε. Όταν οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να δουν κάτι απο κοντά, μαγεύονται. Θέλουν να αποτελέσουν κομμάτι αυτού που βλέπουν, είτε ως πρωταγωνιστές, είτε ως θεατές.
Το Κλειστό της Λευκόβρυσης έπαιξε γι’ αυτές τις μέρες αυτό το ρόλο. Το βασικό του ρόλο που είναι κατά βάση παιδευτικός. Για μικρούς και μεγάλους.
Ιωάννα Κωσταρέλλα
