Και στη Βρετανία επιβεβαιώνεται μια αντίφαση. Αυτή που θέλει τους φτωχότερους και λιγότερο μορφωμένους να θέλουν να εγκαταλείψουν την Ε.Ε. Ενώ στην πραγματικότητα η Ε.Ε. ήταν αυτή που εγγυήθηκε και προσπάθησε -όχι με επιτυχία πάντα- να άρει τους περιορισμούς και να δώσει τη δυνατότητα στους λιγότερο προνομιούχους φοιτητές να ταξιδέψουν, σε άνεργους να αναζητήσουν δουλειά αλλού, σε ευρωπαίους μετανάστες να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες ζωής εντός των εδαφών της.
Εκεί βρίσκεται και το περίεργο, ότι οι μη προνομιούχοι δηλαδή ταυτίζονται με τους πιο ακραίους νεοφιλελεύθερους στην επιθυμία για brexit. Και είναι κι αυτό ενδεικτικό του ιδεολογικού αλαλούμ που επικρατεί απο το ένα άκρο της Ευρώπης στο άλλο.
Στην ουσία, λοιπόν, η συζήτηση περί Brexit έγινε ένα όχημα για να εξωτερικευθούν αισθήματα εναντίον της καθεστηκυίας τάξης, των ελίτ και φυσικά των μεταναστών. Έγινε μια αφορμή να αντιδράσουν οι λιγότεροι προνομιούχοι με αυτό που τους συμβαίνει και για το οποίο θεωρούν υπεύθυνα τα κόμματα και την Ε.Ε. στο σύνολό της.
Πάνω εκεί πατούν και οι λεγόμενοι “ευρωμύθοι”, δηλαδή διάφορες τερατώδεις θεωρίες που θέλουν την Ε.Ε. να απειλεί τη λεγόμενη βρετανικότητα, καταργώντας τα διπλά λεωφορεία και ζητώντας τα fish and chips να μεταφράζονται στους καταλόγους στα λατινικά.
Η Ευρώπη έχει μετατραπεί πλέον σε σάκο του μποξ. Δεν είναι της μόδας. Της καταλογίζονται τα αδικήματα της γραφειοκρατίας και του βρυξελλιώτικου σνομπισμού. Είναι, όμως, ότι καλύτερο διαθέτουμε κόντρα στο τρελό αέρα της λαϊκίζουσας παραφροσύνης που μοιάζει να είναι η κυρίαρχη τάση από τον νότο ως το βορρά.
