Μιλώντας με την Κάρμεν Ρουγγέρη, μια γυναίκα που απο τον τόνο της φωνής της και μόνο καταλαβαίνεις την ποιότητά της, για τον “Κουρέα της Σεβίλλης” με τον οποίο έρχεται την Κυριακή στην Κοζάνη, συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά πόσο στερημένοι είμαστε από καλές παραστάσεις. Και κυρίως πόσο στερημένα είναι τα παιδιά μας απο το καλό θέατρο.
Αυτή την εποχή το θέατρο έχει έναν παραπάνω λόγο να είναι παραμελημένο. Θεωρείται πολυτέλεια και ως πολυτέλεια απευθύνεται σε λίγους. Όχι απαραίτητα σε εκείνους που “τα έχουν”, αλλά σε εκείνους που καταλαβαίνουν το πόσο αναγκαίο είναι. Αδικείται συχνά, καθώς θεωρείται υψηλή κουλτούρα.
Μια καλή παράσταση, όμως, ισοδυναμεί με πολλές ώρες στο σχολείο και αρκετά ταξίδια στο παρόν και στο χρόνο. Κι αυτή είναι η ουσιαστικότερη συνεισφορά του.
Γι’ αυτό και στο θέατρο πρέπει να είμαστε πολύ αυστηροί με τις επιλογές μας. Οι φτηνιάρικες παραστάσεις και οι αρπαχτές είναι πολύ περισσότερες απο τις παραστάσεις που δίνουν ερεθίσματα και προχωρούν -ειδικά τα παιδιά- ένα βήμα παρακάτω, μακριά απο τις συνηθισμένες εύκολες επιλογές.
Το θέατρο το μαθαίνεις πρώτα και ύστερα το αγαπάς. Όταν, όμως, το αγαπήσεις σε αποζημιώνει και σε γεμίζει γνώση, ευχαρίστηση και χαρά. Κι αυτό είναι κάτι που δεν πληρώνεται.
Ιωάννα
