Είμαι μαζοχιστής. Παρακολούθησα ολόκληρη την “τηλεμαχία” των υποψηφίων για την ηγεσία της Κεντροαριστεράς. Και αποδείχθηκα ιδιαιτέρως ανθεκτικός στην …ανία. Διότι, κατά το μεγαλύτερο μέρος της, αποδείχθηκε ανιαρή. Ας συνοψίσω τι εισέπραξα ο ίδιος, ως ψηφοφόρος που θα προσέλθει στην κάλπη την Κυριακή.
*** Οι δυο καταγεγραμμένοι ως “επαγγελματίες πολιτικοί παλιάς κοπής”, Λοβέρδος και Καστανίδης, επιβεβαίωσαν την ικανότητα τους να χειρίζονται τον λόγο με άνεση. Με τον Λοβέρδο, που δέχεται και την πιο λυσσασμένη επίθεση από όλα τα φερέφωνα του ΣΥΡΙΖΑ, να ειναι πιο τολμηρός στο ξεκαθαρισμένο της στάσης του. Αλλά κανείς τους δεν με συνεπήρε αναπτύσσοντας κάποιο νέο “όραμα”.
*** Ο τρίτος, που γύρισε την πλάτη σε όλους τους άλλους, ο ΓΑΠ, έχει, για μένα, κριθεί από τότε που δεν κατάφερε να σταθεί στη θέση του, να ελέγξει το ίδιο το κόμμα του, ως πρωθυπουργός μιας ισχυρής πλειοψηφίας και παρέδωσε τον τόπο σε μια κυβέρνηση που είχε τη σφραγίδα του …Καρατζαφέρη. Από τότε που αποδείχθηκε πολύ λίγος να αντιμετωπίσει έναν μαινόμενο Σαρκοζί. Που τον αποκάλεσε σχεδόν ψυχοπαθή. Κάτι που ασφαλώς δεν θα τολμούσε να εκστομίσει αν είχε απέναντι του είτε τον πατέρα είτε και τον παππού του “Γιωργάκη”.
*** Και πάμε στη νέα γενιά. Που πρέπει να ειναι το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας.
– Ο νεώτερος όλων, ο Χρηστίδης, αναδείχθηκε απλώς ως ένα παιδί του κομματικού σωλήνα, με άνεση εκφοράς της “ξύλινης” κομματικής γλώσσας. Σίγουρα έχει εξασφαλισμένη κομματική σταδιοδρομία στο μέλλον. Αλλά ηγέτης;
– Ο Ανδρουλάκης, που ξεκίνησε και αυτός ως παιδί του κομματικού σωλήνα, φάνηκε να υπερβαίνει κάπως αυτή την ιδιότητα, αλλά χωρίς μεγάλες εξάρσεις που να ελπίζεις ότι θα εμπνεύσουν τους ψηφοφόρους στις προσεχείς εκλογές. Ότι θα ξεσηκώσουν ανθρώπους από τους καναπέδες τους.
– Ο Γερουλάνος με το σχέδιο του για “Αναγέννηση” ήταν ο μόνος που συνεισέφερε κάποιον ορματικό προβληματισμό. Διότι ανέδειξε ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του ελληνικού δημόσιου βίου. Την ψευδεπίγραφη, ως τώρα, αποκέντρωση της εξουσίας. Αλλά δεν φαίνεται, κατά τις δημοσκοπήσεις, να έχει συγκινήσει τους ψηφοφόρους.
Ως σύνολο, αν και όλοι επαίρονται ως “προοδευτικοί”, χρεώνονται με μιαν οπισθοδρόμηση. Τον φόβο απέναντι στην ανοικτή συμμετοχή των πολιτών με τον αποκλεισμό της ηλεκτρονικής και επιστολικής ψηφοφορίας, κάτι που ειναι κεκτημένο για όλες τος αναπτυγμένες δημοκρατικές κοινωνίες.
