Θα επιμείνω και σήμερα . Διότι αυτό το έγκλημα με έχει συγκλονίσει. Όχι μόνο για την τελείωση του, με τον θάνατο του επτάχρονου αγοριού. Αλλά για την μακρά περίοδο των καθημερινών βασανιστηρίων που πέρασε ώσπου να καταλήξει. Ένα “δείγμα” των οποίων περιέχεται στην κατάθεση της δεκατετράχρονης, σήμερα, αδελφής του, για τον δολοφόνο του αδελφού της: “Με την χρήση σιδερένιου εργαλείου του “έσπαγε” τα δάχτυλα”. Πέρα από τους …απλούς ξυλοδαρμούς, την ασιτία, την επί ώρες ορθοστασία, ως τιμωρία.
Το κορίτσι γλίτωσε επειδή η δασκάλα του δεν ήταν από εκείνους που κάνουν ότι δεν είδαν και δεν άκουσαν, προκειμένου να μη “μπλέξουν”. Αλλά μη φαντασθείτε ότι μετά τις καταγγελίες της δασκάλας κινήθηκαν τίποτε επίσημες “δομές” και “αρχές”. Ούτε “κρατικές”, ούτε “δημοτικές”, του τότε δημάρχου, που είχε προϋπάρξει και “συνήγορος του πολίτη”. Σώθηκε χάρη στην κινητοποίηση εθελοντικών, μη κυβερνητικών οργανώσεων. Από το “Χαμόγελο του παιδιού” ως την “Κιβωτό του κόσμου”. Οι κοινωνικοί λειτουργοί των δυο αυτών οργανώσεων κινητοποιήθηκαν. Ούτε κανενός υπουργείου, ούτε του δήμου, ένθα υπάρχουν διορισμένοι ουκ ολίγοι.
Στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, όταν βρισκόμουν στην Στοκχόλμη, μου ζητήθηκε να “κατανοήσω” το “δράμα” ενός συμπατριώτη μας, μετανάστη, που εργαζόταν ως υλοτόμος στα βόρεια της χώρας. Το δράμα του ήταν ότι αυτές οι “που…νες με τα άσπρα τσόκαρα”, που “λειτουργούν με δικτατορικές εξουσίες”, όπως περιέγραφε τις κοινωνικές λειτουργούς, του είχαν πάρει, το 1971, το παιδί, όταν αποκαλύφθηκε ότι “του δίνει κανέναν χαστουκάκι όταν γκρινιάζει”, το είχαν δώσει σε ανάδοχη οικογένεια Σουηδών και τώρα που του επιτράπηκε να επικοινωνήσει μαζί του, ήλθε αντιμέτωπος με έναν δεκαεξάχρονο που “τον έχει ξεχάσει, τον έχει ξεγράψει, δεν θέλει καμιά επικοινωνία μαζί του”.
Μπορεί πράγματι να λειτουργούν με “δικτατορικές” εξουσίες, εκεί, οι κοινωνικές λειτουργοί. Αλλά λειτουργούν. Και ειναι αποτελεσματικές απέναντι στο …δικαίωμα οποιουδήποτε θεωρεί ότι το παιδί ειναι …κτήμα του και μπορεί να το μεταχειρίζεται όπως του κάνει κέφι.
Το πρόβλημα, με εμάς, ειναι ότι έχουμε διορισμένους, με τυπικά προσόντα, αλλά χωρίς πραγματική ευαισθησία και επαγρύπνηση. Όχι μόνο κοινωνικούς λειτουργούς, αλλά και δικαστές, υποτίθεται ειδικευμένους σε θέματα προστασίας ανηλίκων.
Ε, λοιπόν, να γιατί αντιδρούν, όλοι οι διορισμένοι, στην συνεχή αξιολόγηση. Διότι μια αξιολόγηση, στην συγκεκριμένη περίπτωση, θα έστελνε κάποιους στα σκουπίδια.
